De originele The Crow was een regelrechte hit en instant cultklassieker. Om zoveel mogelijk geld te persen uit de franchise volgden vele films, series en reboots. Helaas de een nog slechter dan de ander. De nieuwste poging komt uit handen van Rupert Sanders, vooral bekend van matige films zoals Snow White and the Huntsman en Ghost in the Shell (die minder gelaagde variant met Scarlett Johansson). Deze poging om The Crow nieuw leven in te blazen is beter dan alle andere, al zegt dat vooral wat over die voorgaande werken.
Het verhaal van The Crow draait volledig om wraak. Shelly krijgt een angstig telefoontje van een vriend dat ze betrapt zijn en moeten vluchten (waarop en waarvoor is onbekend). Al snel komt een man achter haar aan, maar ze botst tegen agenten aan met drugs op zak. Zij wordt linea recta naar een strenge afkickkliniek gestuurd. Daar komt zij buitenbeetje Eric tegen. Ze hebben direct een klik en besluiten te ontsnappen. Buiten, in de vrijheid gaat het al snel volledig mis en gaat Eric op pad met maar één doel: wraak.
Het verhaal begint met genoeg intrige. Waarvoor is Shelly precies gevlucht? Wie is Eric en wat is zijn geschiedenis? Wie zijn de mensen die achter Shelly aan zitten? Het zijn vragen die niet, of slechts deels beantwoord worden. Al snel bekruipt het gevoel dat The Crow helemaal niet bezig is met diepgang of logica, maar vooral verliefd is op het zo duister en rebels mogelijk in beeld brengen van de hoofdpersonen. Het verhaal lijkt geschreven door een boze tiener die zijn dagen vult met Tumblr en DeviantArt.
Shelly's verleden haalt het koppel al snel in, en dat moet zij met de hoogste prijs betalen. Eric reist ook naar het hiernamaals. Dit is bijzonder stijlvol in beeld gebracht en Eric komt daar een mysterieuze man tegen. Hij krijgt de kracht om terug te gaan naar zijn lichaam met bijzondere krachten: hij kan niet dood. Hier zit echter een belangrijke kanttekening aan, dit geldt alleen zolang zijn liefde voor Shelly puur blijft. Met zijn nieuwe kracht gaat hij op zoek naar de mensen die hen dit hebben aangedaan.
Een groot probleem is dat Shelly en Eric tot dat punt nog niet heel lang bij elkaar zijn. Waarom ze samen zijn is min of meer een vraagteken, want ze kennen elkaar nog maar net en hebben nog geen enkel goed gesprek gehad (op beeld althans). De chemie tussen de twee ontbreekt een beetje en de liefde die ontstaat voelt infantiel aan. Als een zwijmelende tiener die voor het eerst op slag verliefd is. Deze overdreven 'liefde' voelt niet oprecht en al helemaal niet 'puur' aan.
De kijker leert de personages amper kennen. Het verleden van Eric of waarom hij zo'n buitenbeetje is, blijft in nevelen gehuld. Wie Shelly is, wat ze doet of waar ze van houdt, naast het maken van muziek, komt niet aan bod. Geen enkel personage is gelaagd of uitgediept, wat de emotionele betrokkenheid erg bemoeilijkt. Ook ontbreekt een toelichting van alle buitengewone gebeurtenissen en krachten van personages.
Het verhaal zelf mist ook de nodige diepgang. Veel interessante balletjes die de eerste akte opgooit, vallen doelloos op de grond, wat het verhaal erg eentonig maakt. De slechterik van het verhaal, Vincent Roeg, is heerlijk griezelig neergezet, maar krijgt te weinig tijd om écht indruk te maken. Ook zijn origine en beweegredenen blijven onduidelijk. Het is een verhaal van losse ideeën en opzetjes die geen conclusie krijgen.
De actie is wel goed in beeld gebracht en is bruut en meedogenloos. De snoeiharde scènes worden kracht bijgezet door zeldzaam goed gebruik van slowmotion. Deze over-de-topstijl mist wel een beetje bravoure en soms humor die bij het origineel af en toe om de hoek kwam kijken. De stijl van het origineel wordt niet geëvenaard, maar sommige scènes zijn bijzonder stijlvol met leuke cinematografie en camerahoeken.
Het is bijna onmogelijk om deze versie niet te vergelijken met het origineel. De allereerste The Crow werkte goed omdat het middenin de tijd van de 'grunge' uitkwam waar de stijl en visie van de film perfect op aansloten. Het trok de onbegrepen jeugd naar de bioscoop en werd daarmee echt een kind van die tijd. Als je dat zonder al te veel aanpassingen kopieert en naar het heden brengt, is dat vragen om problemen. Misschien is het tijd om Eric en The Crow voor eens en altijd te laten rusten.
