'Fly Me to the Moon' is een van de meest iconische nummers uit de jaren vijftig. Het liedje, oorspronkelijk van Kaye Ballard, is vele malen gecoverd, onder andere door Frank Sinatra en Nat King Cole. Sinatra's cover uit 1964 bracht het nummer eeuwige roem door het in verband te brengen met de Apollo-missies. Anno 2024 dient het als catchy titel voor een buitengewoon flauwe komedie over de maanlanding.
Deze nieuwe Apple TV Original, die net als Killers of the Flower Moon en Napoleon ook een reguliere bioscooprelease krijgt, speelt in op de complottheorie dat de maanlanding in scène is gezet. De humor van deze absurditeiten leent zich goed voor een lekkere komedie, maar van die potentie is slechts een glimp te bespeuren.
Het probleem ligt niet bij een gebrek aan ervaring. Scarlett Johansson, Channing Tatum en Woody Harrelson hebben hun sporen reeds verdiend in vermakelijke komedies. Ook achter de schermen bulkt het van gerenommeerde namen. Met een soundtrack van Daniel Pemberton (van de Spider-Verse films) en camerawerk van Dariusz Wolski (Pirates of the Caribbean, The Martian en Napoleon), zou je iets beters verwachten.
Het talent is niet volledig verspild aan een productie die vooral Apples catalogus moet sieren. De visuele effecten zien er uitstekend uit, met uitzondering van twee of drie nietszeggende shots met opvallende green screens, en de sets zijn fantastisch. De NASA-basis ziet er waanzinnig uit, en ondanks dat de film voor het grootste gedeelte op één (grote) plek plaatsvindt, voelt elke kamer en ruimte als een geheel nieuwe setting aan.
Dat is helaas ook het enige positieve aan deze draak van een film. De atmosfeer doet sterk denken aan die van een matige komedie van twintig jaar terug, maar dan zonder de humor. De grappen en grollen blijven beperkt tot verwijzingen naar dingen uit de tijd. Dat is meteen ook de punchline; de verwijzing is de grap.
Hoewel Johansson en Tatum hun beste beentje voorzetten en ieder afzonderlijk veel charisma hebben, ontstaat geen chemie tussen de twee. De 'romantische' scènes met de twee Hollywoodsterren voelen daardoor vrij ongemakkelijk aan. De klik tussen Harrelson en Tatum is een stuk natuurlijker, maar dat was vast niet waar de film prat op wilde gaan.
Om een bizarre twist te geven aan de achtergrond van een van de grootste prestaties van de mensheid is creativiteit nodig, en dat is precies wat Fly Me to the Moon mist. Het grijsachtige kleurenpalet geeft de film een té moderne look, terwijl een goede jarenzestigstijl een fantastische toevoeging zou zijn.
Er wordt weinig gedaan met de idiote implicaties van sommige complottheorieën. Voor een film die naar van alles refereert, zijn vermeldingen van echte theorieën verdacht afwezig. Juist een lachfilm zou de absurditeiten van deze mythes goed kunnen uitbuiten.
Hoge ogen zal Fly Me to the Moon niet gooien. De charme van de twee 'leads' wordt tenietgedaan door hun gebrekkige samenspel. Voor een boeiende film over de maanlanding kun je beter Damien Chazelles First Man opzetten. Of de oorspronkelijke uitzending terugkijken. Dat zijn wat nuttigere tijdsbestedingen.
