Een ex-koppel komt elkaar na vijftien jaar in een afgelegen Frans kuststadje weer tegen. Mathieu is een succesvolle, melancholische acteur met plankenkoorts. Alice is een onsuccesvolle pianiste die alleen nog maar pianolessen geeft aan ouderen en jonge kinderen. Beiden lopen rond met de wonden van hun eerdere relatie. Kan het liefdesvuur weer aanwakkeren? Of er is niks meer van over? Hors-Saison draait om de hypnotische relatie tussen Alice en Mathieu. Het resultaat is een ietwat saaie en sombere film.
De film begint met Mathieu die incheckt in een bizar hotel waar hij een of andere obscure therapie volgt om over zijn plankenkoorts en onderliggende depressie heen te komen. Dit hotel is de basis voor de absurde humor van de film. De behandelingen die Mathieu ondergaat zijn nodeloos complex en bestaan vooral uit in plastic gewikkeld zijn. Verder wordt Mathieu op de meest oncomfortabele plekken gevraagd om een selfie. Hierdoor is de eerste helft van de film vrij komisch.
Toch is de kern van de film melancholisch. Als Alice eenmaal contact legt met Mathieu, door een briefje achter te laten bij de receptie, worden de personages algauw een existentiële crisis in getrokken. Hun ontmoeting doet hen nadenken over de vraag of ze wel echt gelukkig zijn met hun huidige levens.
De omgeving reflecteert de mentale gesteldheid van beide personages. Het Franse kuststadje is verlaten in de grijze periode van de herfst en winter. De enige inwoner lijkt de woeste wind die door de straten raast. Veel shots beelden Alice en Mathieu samen af, maar de restaurants waar ze afspreken zijn vaak volledig verlaten. De wilde zee en het ruige strand blinken niet in de zon, maar zijn door het sombere weer vooral grijs. De atmosfeer voelt aan alsof Alice en Mathieu gevangen zijn in hun angst en verdriet.
De sfeer overheerst en krijgt de meeste aandacht. Mathieu en Alice zijn minder goed uitgewerkt. Je leert hen nooit echt kennen, waardoor het soms moeilijk is om mee te leven. Over hun eerdere relatie komen we weinig te weten, zodat de complexiteit van de situatie nooit goed duidelijk wordt. Hierdoor is het lastig om twee uur lang de aandacht vast te houden.
Het is daarom extra knap dat beide acteurs, Guillaume Canet en Alba Rohrwacher, hun personages tot leven weten te brengen. Rohrwacher doet bizar veel met het weinige dat ze krijgt. Haar lichamelijke manier van acteren is vooral indrukwekkend. Haar Alice is iemand die haar handen wringt en nooit helemaal stil zit op een stoel, maar altijd heen en weer schuift. Die subtiliteiten van Rohrwacher maken Alice tot wie ze is.
De chemie tussen Canet en Rohrwacher blijft boeien. Hun relatie is zacht, maar ook intiem. Alice en Mathieu lijken te glinsteren als ze samen zijn, maar als ze van elkaar gescheiden zijn, is de wereld weer dof en grijs. Maar is die glinstering van blijvende aard? Hors-Saison is een mooie, maar wat onuitgewerkte reflectie op de vraag of vroeger misschien ooit weer kan zijn.
