The Blue Angels van Paul Crowder volgt het gelijknamige luchtdemonstratie-eskader, dat al meer dan 75 jaar het publiek weet te boeien, tijdens een seizoen vol trainingen en uitdagingen. Vanwege de prachtige weergave van de stunts van Amerikaanse mannen en vrouwen in uniform, past deze documentaire met gemak in de top van de vele Hollywood-films en documentaires die als militaire propaganda kunnen worden beschouwd.
Of dat een goede zaak is of niet, hangt af van iemands standpunt ten opzichte van het Amerikaanse leger. Maar doordat regisseur Paul Crowder een organisatie kiest die een dienst levert, die gezien kan worden als promotie, en dus geen operaties in het slagveld weergeeft, voelt de documentaire eerlijker in zijn bedoelingen dan de meeste andere in dit genre.
Met als kader een schema dat door de piloten zelf wordt bijgehouden, onderzoekt The Blue Angels de precisie, veerkracht en met name het teamwerk dat gepaard gaat met uitvoeren van een reeks duizelingwekkende, uiterst gevaarlijke luchtmanoeuvres. De documentaire richt zich op verschillende piloten - in het bijzonder de eerstejaars vliegers - terwijl ze de moeilijke choreografieën en strenge normen leren kennen.
Crowder laat ons kennismaken met deze bijzondere wereld door te starten met speciaal voor IMAX-schermen opgenomen beelden van The Blue Angels in actie, met de nodige slow motion en close-ups. De vanuit soms onmogelijke hoeken opgenomen scènes doen denken aan Top Gun: Maverick, en zien er haarscherp uit. Daarnaast weet Crowder het gevoel van desoriëntatie en urgentie te creëren door close-ups in de cockpits goed over te brengen. De perspectieven van de piloten zijn zowel opwindend als zenuwslopend, waarbij heel duidelijk wordt dat elk minuscuul foutje een mogelijk fataal ongeluk kan veroorzaken.
Naast deze actievolle momenten komen ook de persoonlijke uitdagingen van de piloten aan bod. Zo zijn ze o.a. 300 dagen per jaar weg van hun familie, zelfs als hun echtgenoten ook militair zijn. Ook het omkomen van een kapitein in 2016 geeft aan dat de risico's reëel zijn. Het voegt een zekere mate van complexiteit en ernst toe aan wat bedoeld is als een informatieve, zelfs feestelijke blik op The Blue Angels, waarmee de intensiteit verder opgebouwd wordt.
Het nadeel van een documentaire als deze is dat de meer dramatische toon van een fictief verhaal ontbreekt. Hierdoor blijft het gevoel hangen dat je naar opgepoetst promotiemateriaal zit te kijken. Toch zullen liefhebbers van het militaire apparaat waarschijnlijk enthousiast zijn over de bekwame piloten. The Blue Angels biedt niet alleen een kijkje in het beste van het beste van de Amerikaanse marine, maar het geeft de kijkers ook een stoeltje in de cockpit tijdens een aantal werkelijk geweldige luchtmanoeuvres, zonder dat ze zelf van de grond hoeven te komen.
The Blue Angels is te zien bij Prime Video.
