in Recensies
Update:
Voor elke man die Abraham heeft gezien ligt de midlifecrisis op de loer. Als je pech hebt dan komt deze zelfs nog wat eerder. De clichés rondom de crisis zijn talrijk: een dure sportwagen kopen, een jongere vrouw aan de haak slaan en een tweede leg beginnen of je bucketlijst opstellen en het liefst ook afwerken. Nu valt in het Hollandse feelgooddrama Laatste Ronde de term midlifecrisis geen moment. Maar hoe verklaart voormalig wetenschapper Joost anders waarom hij een vervallen hoeve in België koopt?
Je krijgt enorme Ik Vertrek-vibes van de plannen van Joost om van de bouwval een bistro en het liefst ook een pension te maken. Hij nodigt zijn drie beste vrienden uit om de vervallen boerderij, vol vergeeld behang maar ook origineel houtwerk, te aanschouwen. Retailer David, schrijver Bart en voormalig crimineel André bieden spontaan aan om te helpen met de verbouwing. Voor zoiets heb je namelijk geen aannemer nodig. Het blijkt een gigantische klus die ook nog eens de vriendschap tussen de mannen op het spel zet.
Het is niet de bestemming maar de weg ernaartoe, zo luidt een beroemde zegswijze en dat is ook precies waar het bij Laatste Ronde van Boris Paval Conen om draait. Natuurlijk wordt een wandje gesloopt, een authentieke plavuizenvloer blootgelegd en waterleiding aangesloten, maar het draait allemaal om de rustmomenten. De momenten waarop David het avondmaal bereidt, het uitpuffen met een biertje of de woordenwisselingen wanneer iedereen een ander idee heeft bij het plan van aanpak dat er eigenlijk helemaal niet is.
Laatste Ronde in ontsproten uit het brein van Bert Wagendorp, de (sport)journalist en schrijver die het bekendst werd met zijn roman Ventoux. Het is dan ook niet zo gek dat zijn nieuwste idee kan worden beschouwd als vervolg op de verfilming van deze roman. De mannen zijn tien jaar ouder geworden en Bart ziet er opeens niet meer uit als Kasper van Kooten, maar als Reinout Bussemaker. Het deert weinig als je Ventoux hebt gemist; dit vervolg biedt voldoende houvast om mee te kunnen gaan in de onderlinge verhoudingen.
Centraal thema is de vraag wat het leven verder nog te bieden heeft nu de zestig kaarsjes op de verjaardagstaart spoedig uitgeblazen zullen worden. De komst van de dochter van Bart, een ambitieus conservatoriumstudent, lijkt de chemie te verstoren maar deze Anna is juist een welkome toevoeging die zorgt voor nieuwe perspectieven. Dat het plotmatig via platgetreden paden als een fikse ruzie (die overigens zichzelf op miraculeuze wijze oplost) en een dramatische onthulling van een van de vrienden verloopt, is niet eens een heel groot euvel.
Laatste Ronde is een herkenbare en op momenten voorspelbare ode aan ware vriendschap die terugvoert naar de jeugd van de mannen. Nog een keer willen ze de bloemetjes buitenzetten en zich volledig vrij voelen. Over hun vrouwen of andere relaties wordt met geen woord gerept. De aangename cast bestaande uit onder meer Leopold Witte, Vlaming Wim Opbrouck en Wilfried de Jong zorgt voor de vereiste lach en traan. Dat het allemaal niet wereldschokkend is, vooral door het ontbreken van een katalyserend trauma zoals in Ventoux, doet weinig af aan de impact van ware bromance. Daar ben je nooit te oud voor.
