in Recensies
Update:
Irene en Jairo, ouders van de negenjarige Jean, besluiten om vreemdeling Miguel als onderduiker te accepteren. Wat hij precies heeft uitgespookt is onduidelijk. Vermoedelijk speelt er een pittige ruzie in de drugswereld. Hij moet zijn dood voorwenden tot de concurrentie (of wie dan ook) zijn bestaan is vergeten. Dat getuigt niet van het beste ouderschap (een cokesnuivende gast op de slaapkamer van je zoon, ja, top!), maar Irene en Jairo kunnen het geld goed gebruiken.
Hun besluit hangt samen met de kwestie rondom Irenes hulpbehoevende vader die gekluisterd zit aan een zuurstoftank. Het liefst biedt Irene hem een "versnelde uitweg", maar dat is zondig volgens de kerk. De thuishulp biedt een oplossing, maar op voorwaarde dat zij eerdergenoemde voortvluchtige in huis halen.
Met een beetje goede wil is de zwaar geconstrueerde afspraak nog te accepteren, maar het blijft een vaag verhaal. Zitten Irene en Jaïro echt zo om geld verlegen dat ze tot een dergelijke deal komen? Miguel is ook niet zo gelukkig met de weinig doordachte samenzwering en wil graag terug naar zijn rijkeluisleven. De gespannen situatie leidt naar een vreemde ontknoping, waarvan je je afvraagt waarom Charcoal dit zo lang uitstelt. Hoorde dit de hele tijd al bij het plan? Of konden Irene en Jairo het niet meer opbrengen om voor gastvrouw en -heer te spelen?
Tussendoor gooit Carolina Markowicz andere balletjes op die niet allemaal worden opgepakt. Irene doet een flirterige toenaderingspoging tot de nieuwe logé, Jairo blijkt een groot geheim te verbergen, hun zoontje heeft last van agressieproblemen. Miguel brengt zijn tijd vooral mopperend en snuivend door, zich afvragend waarom hij niet een ander gastgezin kon krijgen. En zo kabbelt dit merkwaardige drama kalmpjes en stuurloos door.
Eigenlijk lijkt het of de kern van de film, een gezinnetje in de overlevingsstand, omgeven is door ruis. Wat voegt Miguel nou écht toe? En was het nou écht nodig om ook Irenes stervende vader erbij te betrekken? Had Markowicz niet kunnen kiezen voor een eenvoudig drama over het boerderijleven? Sterker nog, zij had een ander subplot kunnen gebruiken om Charcoal meer dramatische stuwkracht te geven. Iets wat ook lekker botst met het religieuze thema en de personages tegen elkaar uit zou spelen.
Tegenover de dubieuze opzet staat wel stevig acteerwerk, met Maeve Jinkings die nonchalant en vanzelfsprekend de show steelt. Alsof zij er helemaal geen moeite voor hoeft te doen. César Bordón is sterk als de onberekenbare Miguel die de muren op zich af voelt komen en elk moment kan ontploffen. De zwarte humor maakt ook wat goed. Helaas wordt het verhaal er niet geloofwaardiger van.
