Enkele dagen voor de release van Unfrosted sprak Jerry Seinfeld zich in The New Yorker kritisch uit over de staat van komedie. Lichtelijk ironisch, want in een tijd waarin grappenmakers "er constant op gewezen worden als ze fout zitten", kon de inmiddels zeventigjarige sitcom-ster zich toch maar mooi uitleven op zijn baldadige debuut als filmregisseur. Verwacht echter geen Seinfeld-kwaliteit: deze bombastische 'battle of the breakfasts' is eerder flauw dan vindingrijk.
Anno 1963 rust het plaatsje Battle Creek in Michigan op twee pijlers: het kantoorgebouw van ontbijtfabrikant Kellogg's troont aan de ene kant van de hoofdweg, het competitieve kantoorgebouw van Post aan de andere. Als Kellogg's bij de zogenoemde Bowl & Spoon-awards alle prijzen opraapt die de voedseljury uitloofde, weet Post dat er werk aan de winkel is. Zo geschiedt, want een geleiachtige 'dingus' (lees: een zoet ontbijtartikel) uit de stal van de concurrent maakt de bemanning van het dominante bedrijf zichtbaar nerveus.
Al vroeg in de film blijkt dat we het onderlinge steekspel tussen de receptjagers vooral niet te serieus moeten nemen. Bedrijfsspionage? Monteer een antieke camera op een dweil, dat valt absoluut niet op. Beroepsernst? Niet bij de excentrieke types die na de geslaagde tegenzet van Post driftig aan het experimenteren slaan. Opvallend is ook de verschijning van Hugh Grant, die zich (gehuld in een tijgerpak) gretig laat misbruiken als nar.
Af en toe zorgt de concurrentiestrijd echt wel voor een glimlach op het gezicht, mede omdat Jim Gaffigan amuseert als Kellogg's-baas en een aardig duo vormt met Seinfeld. Amy Schumers rol als geflipte concurrent tekent dan weer waarin de film qua humor tekortschiet: op teveel momenten zijn de dialogen geforceerd, de grappen ietwat ongemakkelijk en de inspanningen van de acteurs overdadig. Unfrosted mist spitsvondigheid; ook de vele cultuurhistorische en politieke verwijzingen voelen te gezocht.
Dat de film nooit helemaal door de ondergrens schiet, is te danken aan de luchtige, plezierige ondertoon. Met een amusante achteloosheid haalt Unfrosted de gewetenloze kapitaaldrang van de fabrikanten door het slijk en parodieert het nog maar eens de Amerikaanse Droom. Het stoort in die zin niet dat Seinfelds passieproject nauwelijks overtuigt als satire; als het script had overgelopen van ambitie, was dat anders geweest.
Door de sketchmatige aanpak vergeet je gemakkelijk dat na een uur lolligheid, de inmenging van een rancuneuze melkman (Peter Dinklage in speelse modus) én een bezoek aan het Witte Huis er nog een heus voedselcertificaat op het spel staat. Tot je een dag na het kijken door de plaatselijke supermarkt loopt en het logo van Kellogg's op een van die kartonnen maxiverpakkingen ziet staan. De aanhouder wint altijd.
Unfrosted is te zien bij Netflix.
