Een kleine meteoriet stort neer in een appartementencomplex, en daar kruipt een wezen uit dat lijkt op een spinnetje. Het hecht zich aan Charlotte, een tienermeisje dat woont bij haar moeder en stiefvader. Ze weet niet dat het uit de ruimte komt en begint het te verzorgen, en geeft het de naam Sting. Het beestje heeft niet veel eten nodig om bizar hard te groeien. Al gauw vinden meerdere huisdieren de dood, en dat is pas het begin.
De film opent met een komische scène waarin een oude vrouw met geheugenproblemen vreemde geluiden hoort en een ongedierteverdelger belt om korte metten te maken met wat tussen de muren kruipt. Vervolgens gaat het verhaal echt van start met een ruimterots waar een spin uit tevoorschijn komt, en een titelsequentie waarin het spinnetje door een poppenhuis kruipt terwijl een cool rock-'n'-rollliedje klinkt.
De trailer deed helemaal niet vermoeden dat dit een lollige film met een culttintje zou worden. Het blijkt geen misleidende reclame te zijn geweest, want de humor is al gauw ver te zoeken. Waarom zijn de eerste vijf minuten van Sting zo bewust B-film terwijl de rest dat niet wil zijn? Later volgt nog een moment waarin een chihuahua televisie kijkt waarop een teckel in een hotdogpak te zien is die in slowmotion door een grasveld rent terwijl klassieke muziek klinkt. Daarna is het wel gedaan met de maffe grappen.
Charlotte is niet het makkelijkste hoofdpersonage. Niet verkeerd om die taak te geven aan een meisje met wat pit. Maar de belofte van een moeilijke tiener die potentie toont wordt niet waargemaakt wanneer halverwege duidelijk is dat ze gewoon een verwende zeur is. Het toppunt is wanneer ze even op haar stiefbroertje moet letten van slechts een paar maanden oud. Ze gaat onderuitgezakt met haar schoenen op de wieg zitten - haar zolen enkele centimeters verwijderd van het gezicht van een baby.
Ondertussen krijgt stiefvader keer op keer de wind van voren van haar en haar moeder die van mening zijn dat hij niet genoeg zijn best doet voor ze. De man heeft overdag een ondankbaar baantje als onderhoudsmonteur in het wooncomplex waar zijn baas hem de hele tijd afzeikt en dreigt met ontslag, en 's avonds werkt hij als striptekenaar met strakke deadlines. Toch is hij kennelijk de boosdoener.
Wat Sting probeert te doen is diepgang en drama stoppen in dit verhaal, en het verslechteren van de familiesfeer te laten fungeren als voortgang in het plot. Want het zou oppervlakkig zijn om het puur te laten draaien om de ruimtespin die groeit als kool en steeds groter voedsel zoekt. Een tip voor de makers: bij dit soort films zit niemand te wachten op diepgang.
En dan is het drama ook nog niet eens goed opgezet. Het duurt lang voordat duidelijk is wie wie is. Woont Charlotte bij een pleeggezin? Is die vrouw haar moeder of oudere zus? Is die man haar oudere broer of oom? Om maar niet te spreken over de huisbazin, een oude vrouw met het uiterlijk van een Disneyslechterik en de naam Gunter. En Gunter is de lesbische vriendin van die oude demente vrouw uit de openingsscène, Charlottes grootmoeder.
Deze film is geschreven om gemaakt te worden met een minimaal budget. Toch ziet het eindproduct er redelijk professioneel uit. De scènes met de spin zijn hartstikke leuk. Origineel is anders, maar het is goed uitgevoerd. Ondanks het gebrek aan ongelimiteerde financiering ziet de computergeanimeerde spin er realistisch uit. Dit was waarschijnlijk een vriendendienst van Weta Workshop, het effectenbedrijf dat groot werd met de Lord of the Rings-trilogie.
De titel is dan ook een verwijzing naar Tolkien: Sting is de naam van het zwaard dat Bilbo uitleent aan Frodo en later reuzenspin Shelob ernstig verwondt. Maar als naam voor een film over een ruimtespin is het net zo logisch als het besluit om cult en drama te mixen. Het optreden van Australiër Ryan Corr in de rol van stiefvader Ethan is sterk. Met deze film en House of the Dragon op zijn cv gaan we mogelijk nog veel meer van hem zien in de toekomst.
Als geheel is Sting voor de helft onzinnige B-filmnonsens en voor de helft een deprimerend drama. Dat dit niet werkt had elke horrorliefhebber vooraf kunnen melden. Een ruimtespin die het heeft gemunt op bewoners van een flatje hoort niets anders te zijn dan gewoon leuk en vermakelijk. Neem een voorbeeld aan een film zoals Slither of beter nog: Eight Legged Freaks.
