Op sociale media zie je wel eens een filmpje van iemand met Alzheimer, bij wie een hoofdtelefoon wordt opgezet. De muziek begint te spelen en ze komen weer tot leven. In sommige gevallen komt er zelfs een herinnering naar boven. Moeilijk om geen traantje weg te pinken. Deels omdat het herkenbaar is en muziek voor de meesten een onmisbaar element is in het leven. The Greatest Hits neemt dit idee van muziek en herinnering en maakt er een fijne film van over leren loslaten.
Harriet en haar partner Max hadden twee jaar geleden een auto-ongeluk. Hij kwam daarbij om het leven, zij heeft sindsdien een aandoening: het horen van een liedje brengt haar terug naar het moment met Max dat ze het lied ook hoorde - ze reist dan niet alleen figuurlijk maar echt letterlijk terug in de tijd. Door de aandoening kan ze geen normaal leven leiden. Wanneer ze David ontmoet en een klik met hem heeft wordt het alleen maar ingewikkelder.
Schrijver en regisseur Ned Benson zal het misschien ontkennen, maar dit is The Butterfly Effect met een vleugje The Time Traveller's Wife. Hij hoeft zich niet beledigd te voelen, want zijn film voelt niet als jatwerk. In The Greatest Hits is het prachtig effect, hoe het horen van een bepaald liedje je weer terug kan nemen naar het moment waarop je dat liedje voor het eerst hoorde, of naar het belangrijke moment in je leven waarbij dat nummer op de achtergrond speelde.
Benson linkt dat aan het rouwproces. In ons hoofd zijn we allemaal tijdreizigers en na het verlies van een dierbare is er slechts een kleine trigger nodig om weer even bij ze te zijn. The Greatest Hits is niet subtiel en dat is goed. De film richt zich voornamelijk op een publiek van onder de dertig jaar oud, en op deze manier hoeven de jonge mensen niet te analyseren waar dit over gaat.
Maar het overduidelijke thema maakt het plot wel enigszins voorspelbaar. In het begin kan het nog alle kanten op gaan, wanneer Harriet op missie is om de plaat te vinden die haar brengt naar het moment waarop ze het ongeluk kan voorkomen. Om terug te kunnen keren naar een heden waarin ze nog steeds samen is met Max. Maar zodra ze David ontmoet - en dat is vrij snel - is het duidelijk: Harriet zal over haar verdriet heen moeten komen.
Vooral nadat haar beste vriend (een hele leuke bijrol van Austin Crute als meelevend en sympathiserend maatje dat haar ook soms de nodige schop onder de kont geeft) zegt dat Max ook zijn mindere kanten had. Terwijl David een ontzettend lieve en accepterende jongen blijkt te zijn. Max wordt gespeeld door de acteur die we over één of twee jaar zullen zien als de nieuwe Superman. Justin H. Min legt als David met zijn chronisch fluwelen stem het er wel iets te dik bovenop.
Maar met name Lucy Boynton (Freddie Mercury's vrouw in Bohemian Rhapsody) kan de hoofdrol nét niet dragen. Voor lange tijd heeft ze maar één gezichtsuitdrukking, die van milde gekweldheid. Ze is wat betreft het aangaan van een nieuwe relatie een luidruchtige alarmbel, iets dat ze zelf nota bene zegt tegen David, dus wat is er zo charmant aan Harriet dat hij er toch voor gaat? Ze speelt het zeker niet slecht, maar er was meer nodig geweest.
Een film waarin muziek een belangrijke rol speelt moet een goede soundtrack hebben. Dat zit wel snor. Het zal geen album worden dat de nummer één positie bereikt, maar het zijn liedjes die prettig aankomen op het trommelvlies. Er is zelfs een cameo van een bekende zangeres en een bekende band (beiden niet bepaald trending, maar ach). Ergens is het niet helemaal geloofwaardig dat Harriet letterlijk elk liedje van elk moment kan herinneren, maar laten we het er op houden dat het onbewust werd opgeslagen in haar geheugen.
Er komt een moment waarop Harriet bewijst dat haar aandoening echt is. Ergens was dit niet nodig. Wat is er mis met dat Harriet eigenlijk alleen in haar eigen hoofd weer aanwezig is in het verleden? Dit is puur zodat de film richting een bepaald einde kan sturen. Het conflict van dit einde is mooi maar de weg er naartoe is voorspelbaar en daardoor saai. In principe de meest voor de hand liggende conclusie.
Aan de andere kant: het is tenminste een duidelijke emotionele afronding. Het lijkt momenteel steeds vaker voor te komen dat het einde van een film geen voldoening geeft omdat het te weinig emotionele impact had. Dat is hier tenminste niet het geval. Dit is de eerste film die Ned Benson heeft geregisseerd sinds zijn trilogiedebuut tien jaar geleden (The Disappearance of Eleanor Rigby: Him/Her/Them). Hopelijk wordt hij iets actiever, want hij toont potentie om interessant werk te kunnen leveren.
The Greatest Hits is te zien bij Disney+.
