De familie Spengler en stiefvader Gary zijn verhuisd naar New York om de nieuwe officiële Ghostbusters te zijn. Goede timing, want er hangt een nieuwe dreiging in de ijzige lucht. Het zou handig zijn als ze als eenheid functioneren, maar dochter Phoebe krijgt een werkverbod omdat ze te jong is en zoon Trevor wil graag als volwassene behandeld worden dus ze laten hem zijn eigen zaken oplossen. Ondertussen staat de burgemeester te popelen om het hele bedrijf op te doeken.
De burgemeester is de man die het team in de allereerste Ghostbusters liet arresteren en de geestenopslag uitschakelde waardoor alle spoken weer vrij kwamen. De beste man speelde dat zo goed dat de acteur lang last heeft gehad van mensen die hem dit in werkelijkheid kwalijk namen. Zijn herintroductie veertig jaar later heeft helaas weinig impact; in zijn weggedraaide stoel is hij amper herkenbaar.
Het zet wel weer de toon: de makers willen de fans dolgraag voorzien van een verzameling knipogen. Nog meer dan het originele vervolg dat deed. In Ghostbusters II kwam alleen Slimer terug. Die is wederom van de partij, maar niet als de sidekick die hij was geworden, maar als plaaggeest die vooral Trevor wat te doen moet geven.
De minimarshmallowmannetjes zijn ook weer terug. Waren die zo populair in het vorig deel, dan? Het lijken een soort Minions, maar er zit geen enkele Ghostbusters-logica achter hun bestaan. Het zijn een groep geesten die bezit hebben genomen van een snoepje in de vorm van een lijfje? Sowieso heeft Afterlife de regels overboord gegooid door 'normale' geesten te introduceren, zij die nog gewoon mens zijn. In dit deel zit er ook weer een, ze kan zelfs gesprekken voeren. Wat zijn die andere monsterlijke geesten dan?
Het plot draait om een oergod (alweer, zoals Gozer the Gozarian), eentje die de kracht heeft om een geestenleger te creëren en dingen te bevriezen. De film opent meteen met de introductie van deze verhaallijn, wat voor een Ghostbusters-film een redelijk saaie en vooral korte start is. Vervolgens duurt het ontzettend lang voordat de vaart erin komt. 'Oom' Ray Stantz merkt direct op dat dit ding een extreme dreiging zou kunnen zijn, maar vervolgens besteedt hij er niet veel aandacht meer aan.
Winston heeft een wat belangrijkere rol in dit geheel, Peter Venkman is zo goed als afwezig (maar staat wel garant voor een geweldige grap met een verstopt voorwerp in het hoofdkwartier). In de marketing lijkt het alsof de drie heren heel wat te doen hebben, maar het draait toch echt allemaal om wijlen Spenglers dochter, kleinzoon en voornamelijk kleindochter.
De film lijdt aan het syndroom waar de meeste reboots last van hebben: hij heeft alles wat we kennen uit de oude films en waar we van houden, maar hij mist de magie. Een goed plot, zelfstandigheid en originaliteit; een reboot heeft meer nodig dan laten zien wat we al kennen, en dat geldt ook voor een vervolg op die reboot.
Ghostbusters: Frozen Empire geeft zichzelf een vrijbrief om in een derde deel op eigen benen verder te kunnen. Er zijn geen knipogen meer nodig, er hoeven geen hielen van fans gelikt te worden, er is ruimte voor een frisse start waarin alles mogelijk is. Hopelijk maken Gil Kenan en Jason Reitman gebruik van die kans, al hinten ze in een post-creditscène op het vasthouden aan één bepaald element.
Ghostbusters uit 2016 kreeg onterecht een hoop gezeur over zich heen en laten we eerlijk zijn: dat was voornamelijk omdat het een reboot was met vrouwen in de hoofdrol. Maar die film deed tenminste zijn eigen ding en bood heel wat meer humor. Een van de punten van kritiek was dat er behoorlijk wat geluld werd over hoe apparatuur werkt. Nou, dat valt nog mee vergeleken met hoeveel dialoog Frozen Empire besteedt aan technische details. Maar daar heeft nog niemand over geklaagd.
