Het beroep van leraar heeft de laatste tijd een slechte reputatie gekregen. De leerlingen zijn vervelend en zelfs gemeen, de dagen lang, de werkdruk hoog en je ontvangt er ook nog een miezerig salaris voor. Un Métier Sérieux laat een genuanceerder beeld van de baan zien. Daarmee is het een liefdevolle film die huidige leraren een hart onder de riem steekt.
Un Métier Sérieux speelt zich af tijdens één schooljaar. De focus ligt op Benjamin Barrois, de nieuwe invalleraar voor wiskunde. Dit is niet alleen een nieuwe school voor Benjamin, maar ook zijn eerste jaar als leraar. De film volgt hem terwijl hij de kneepjes van het vak leert, door van de ene chaotische situatie in de andere te vallen. Benjamin krijgt gelukkig hulp van zijn excentrieke collega's.
Dit team van leraren is ook het hoogtepunt van de film. De chemie tussen de acteurs zorgt ervoor dat de leraren niet alleen collega's zijn, maar ook een geloofwaardige groep hechte vrienden. De personages spatten van het doek af door de sprankelende en energieke dialogen. Acteurs spreken door elkaar heen en volgen elkaar snel op. Hierdoor is elke scène niet alleen vloeiend, maar ook vol leven.
Deze dynamiek komt voort uit een script vol heerlijk realistische anekdotes. Pierre, de leraar literatuur, vertelt bijvoorbeeld aan Benjamin het verhaal over zijn eeuwenoude Rénault die nog maar één keer pech heeft gehad. De andere leraren zitten zuchtend en steunend op de bank, want die moeten het verhaal klaarblijkelijk elke keer aanhoren als ze meeliften in Pierres Rénault.
De chaos van deze bende leraren is ook verwerkt in de cinematografie. Elk shot is bijna volgepropt met mensen. Hierdoor is er veel ruimte voor detail, zoals leraren die op de achtergrond elkaar plagen of discussies hebben over het een of ander. Er is altijd wel iets om naar te kijken, wat een heerlijke speelsheid met zich meebrengt.
De hoeveelheid personages zit de film ook in de weg. Het verhaal besteedt aandacht aan het thuisleven van bijna elke leraar, met als resultaat een overvolle en rommelige film. Veel van die problemen zijn clichés: een jonge lerares moet haar werk zien te combineren met de zorg voor haar huilende baby en Pierre, de oude literatuurleraar, kan de inspiratie voor het lesgeven niet meer vinden. Veel personages komen onvoldoende tot hun recht. Er worden veel verhaallijnen gestart, maar weinig afgemaakt. Daardoor lijken cruciale scènes geen gevolg te hebben voor de rest van het verhaal. Een voorbeeld is lerares Sandrine die tijdens een mentale inzinking een leerling slaat. De gevolgen van deze actie krijgen we nooit te zien en het lijkt ook geen invloed te hebben op het personage.
Het verrassende aan Un Métier Sérieux is hoe hij het leraarschap afbeeldt. In plaats van het beroep heel negatief of heel positief neer te zetten, laat hij beide kanten zien. Un Métier Sérieux legt de focus vooral op de doodnormale processen van het leven op een middelbare school: de chaos van een brandoefening, de vervelende klagende ouders bij rapportgesprekken of het vergaderen over de beslissing om een leerling al dan niet te schorsen. Hiermee is Un Métier Sérieux een mooie, maar rommelige verbeelding van wat het nou echt betekent om leraar te zijn.
