De in 2005 op tachtigjarige leeftijd overleden Shirley Chisholm was in elk denkbaar opzicht een markante en vooruitstrevende figuur in de Amerikaanse politiek. De uit Brooklyn afkomstige voormalige lerares presteerde het eind jaren zestig van de vorige eeuw om als eerste zwarte vrouw in het Congres te belanden. Dit was een tijd waarin het aantal zwarte én het aantal vrouwelijke volksvertegenwoordigers op twee handen te tellen was. Maar voor Chisholm hield het niet op bij een zetel in het parlement.
Het toepasselijke getitelde Shirley richt zich op de periode na 1972 waarin Chisholm het plan heeft opgevat om te gaan voor het hoogste ambt in de Verenigde Staten. Als zwarte vrouwelijke presidentskandidaat probeerde de politica weg te blijven van het frame dat ze alleen de zwarte of de vrouwelijke kiezer vertegenwoordigde. Het was haar uitdrukkelijke doel om de politiek terug te geven aan de bevolking. Haar strijd tegen het vastgeroeste establishment en instituties leek bij voorbaat kansloos.
Shirley, de vierde speelfilm van regisseur John Ridley, zet zich bij de eerste scènes al meteen op enorme achterstand. We zien Chisholms reilen en zeilen in en rond het Capitool, waarbij zij en haar medepersonages schril afsteken tegen de opzichtige groene schermen met groezelige achtergronden. Dat Ridleys cameraman vaak de voorgrond scherp wordt en de achtergrond wazig geeft deze biopic een goedkoop en gemakzuchtig uiterlijk, met name vanwege de inconsistente toepassing van deze techniek.
Natuurlijk kan je dit afdoen als cosmetische mankementen, maar het helpt niet dat de dialogen en plotbehandeling al even belabberd zijn. Als politica grossiert Chisholm in ferme taal en aansprekende oneliners, maar we krijgen nauwelijks de tijd om erachter te komen wie ze als mens nou eigenlijk was. In horten en stoten toont de film haar stappen in de voorverkiezingen op weg naar het Democratische Congres, waar de definitieve presidentskandidaat voor de partij wordt aangewezen. Chisholm hobbelt van de ene naar de andere politieke vergadering, tussendoor kibbelend met haar campagneteam.
Oscarwinnaar Regina King kreeg de eer in de huid van de politica te kruipen, maar lijkt zich - wellicht door het lompe scenario - meer te hebben gestort op het imiteren van Chisholm dan op het neerzetten van een gelaagd mens met haar twijfels en onzekerheden. Toegegeven: de bijzondere dictie en retoriek van Chisholm zet King treffend neer, maar ook in onderlinge interacties lijkt haar stem altijd in de speechstand te staan. Het duurt dan ook tot halverwege de film dat scènes eens mooi worden uitgespeeld en emoties hun intrede kunnen doen.
Het levensverhaal van Shirley Chisholm en vooral haar dappere pogingen om het wittemannenbolwerk in Washington te doorbreken in het Nixon-tijdperk verdienen alle lof en aandacht. Vooral met de gedachte dat zwarte vrouwen in de Amerikaanse politiek tot de dag van vandaag meeliften op de successen van hun voorganger. Shirley blijkt echter niet het ideale vehikel om zo'n krachtige, betekenisvolle vrouw het eerbetoon te geven dat ze verdient.
Shirley is te zien bij Netflix.
