Regie: Mark Steven Johnson | Scenario: Mark Steven Johnson | Cast: Kat Graham (Julie Hutton), Tom Hopper (Charlie Fletcher), Laura Hopper (Cassie), Sean Amsing (Rob), e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2022

Nadat de jonge Julie Hutton is gedumpt door haar vriend, vertrekt ze op vakantie naar het romantische Italiaanse Verona. Daar eenmaal aangekomen blijkt ze door een dubbele boeking genoodzaakt haar vakantievilla te delen met de vervelende doch aantrekkelijke Engelsman Charlie. Wat volgt laat zich raden (wie verrast wil worden is hier aan het verkeerde adres), maar de romantiek is weinig overtuigend.

Zelfs voor liefhebbers van luchtige romantische komedies schiet Love in the Villa tekort. Al vanaf het begin lijkt de film niets nieuws te willen bieden. Er wordt geprobeerd een grappige toon te zetten met een lading kinderachtige conversaties, maar dat zorgt enkel voor onlogisch verlopende dialogen. Zoals in veel Amerikaanse komedies wordt er zo overdadig geacteerd dat alles nep overkomt. Door een hoop prietpraat gaan discussies te lang door en komen ze niet tot een punt, waardoor ze vermoeiend worden om te volgen, behalve misschien voor kijkers die genieten van onzinnige ruzietjes.

Al dit gebrabbel gaat gepaard met een hoop goedkope humor. Hoewel de film niets diepgaands pretendeert te zijn, zou je van een luchtige romkom toch wel doordachtere grappen mogen verwachten dan voedselgevechten en binnendringende katten. Ook visueel weet Love in the Villa weinig indruk te maken. Door overbelichting oogt alles plat en het vele geknip in shots zorgt in combinatie met het drukke acteerwerk voor een onrustige kijkervaring.

De klik tussen Julie en Charlie is uiterst oppervlakkig en hun opbloeiende liefde wordt nauwelijks uitgewerkt. Geen subtiele ontwikkeling van wederzijdse gevoelens dus, maar een vlugge omschakeling van ruziemaken naar gezellig op dates gaan. De overgang van afschuw naar verlangen tussen de twee kamergenoten is daardoor veel te abrupt om te overtuigen. De romantiek die ze uiteindelijk ervaren is ook allesbehalve baanbrekend. Het clichématig struinen door romantische straatjes terwijl ze hun nietszeggende gesprekken voeren over romantiek en hun persoonlijke levens maken hun liefde aardig slaapwekkend.

Zelfs Tom Hopper als de aantrekkelijke Charlie kan hier weinig aan veranderen. Het charisma dat hij laat zien wanneer zijn personage cynisch uit de hoek mag komen verdwijnt direct zodra hij zich serieus opstelt. Wie de film puur kijkt vanwege zijn looks zal overigens in de bijna twee uur durende film niet veel meer te zien krijgen dan in de trailer.

Na wat afgezaagde liefdesscènes lijkt de film wat doelloos door te dwalen. Er is wat doorsnee drama om het plot nog een beetje gaande te houden, maar daarmee houdt het ook wel op. Dit zoetsappige werkje zonder originele grappen of aansprekende personages had dan ook een heel stuk korter gekund. Alleen aanbevolen aan mensen die geen genoeg kunnen krijgen van dit soort dertien-in-een-dozijn-liefdeskomedies.

Love in the Villa is te zien bij Netflix.