Elodies vader is heerser van een koud en dor land waar men zichzelf niet meer kan onderhouden, dus besluit hij zijn dochter uit te huwelijken aan een prins van een welvarend eiland. Omdat de aanstaande bruidegom geen verkeerde knul lijkt te zijn offert Elodie zich graag op voor het welzijn van haar thuisland. Er blijkt echter een enorme adder onder het gras te zitten. De schoonfamilie gaat er vanuit dat Elodie zich daar braaf bij neer zal leggen, maar vergist zich daar lelijk in.
Het twee jaar geleden verschenen The Princess opent met een jonge vrouw die boven in de toren van een kasteel is vastgeketend. Ze wacht geen moment, maar bevrijdt zichzelf en knokt zich de rest van de film een weg naar beneden. Het is geen geweldige film, maar wel prettig dat hij zonder enige benadrukking van start gaat. Dat zou er anders zo'n ding van maken dat een meisje een keer geen vent nodig heeft voor haar redding. Damsel opent met een voice-over die dit juist wel doet.
De betreffende 'damsel in distress' wordt gespeeld door Millie Bobby Brown. Een favorietje bij Netflix sinds ze indruk maakte als Eleven in Stranger Things, maar hier lijkt ze op de automatische piloot te spelen. Ze spreekt veel van haar tekst met weinig enthousiasme uit, waardoor haar sterk bedoelde woorden soms nauwelijks impact hebben. Niet helemaal haar schuld, want haar personage heeft geen erg breed karakter.
Elodie is lief voor dieren, legt zich er graag niet zomaar bij neer wanneer ze wordt bedreigd en schrikt er niet voor terug om de longen uit haar lijf te schreeuwen, ook wanneer ze uit lijfbehoud stil zou moeten zijn. De bedoeling was om haar neer te zetten als snugger, maar in de praktijk lijkt ze bij vlagen meer op het tegenovergestelde daarvan.
Jammer het promotiemateriaal de insteek weer eens heeft verraden. In de trailer van Damsel is al weggegeven waar het verhaal naartoe gaat, dus voor wie die heeft gezien zal de opzet aan de lange kant zijn en de mysterieuze opbouw geen effect hebben. Wie echter nog van niets weet zal waarschijnlijk vinden dat er juist wel vaart in de film zit. Want het leeuwendeel speelt zich af op één (grote) locatie waar Elodie zichzelf probeert te redden.
In de eerste instantie is dat niet erg origineel. De film begint als een aaneenschakeling van confrontaties met een dreiging waar op het nippertje aan wordt ontsnapt, waarna dit tafereel zich op een andere plek herhaalt. Wel geweldig is dat deze dreiging de stem heeft van Shohreh Aghdashloo, die weinigen van naam zullen kennen maar zeker van gezicht als dat in beeld zou komen. Haar diepe, rokerige stem met Iraans accent past perfect bij haar digitale personage.
Halverwege stopt het droge kat-en-muisspel en wordt de film ineens interessant. Het plot wordt dan minder clichématig en voorspelbaar. Ook houdt Elodie op met haar gekrijs op gevaarlijke momenten en onderneemt ze gewoon actie. Briljant is anders, maar het voelt tenminste als een film met een eigen identiteit. Het achtergrondverhaal wordt ook even uiteengezet. Weliswaar middels het slappe trucje om eerder vertoonde beelden opnieuw te tonen met extra shots, maar daar wordt gelukkig niet veel tijd aan verkwist.
Sommige scènes zijn op locatie gefilmd in Portugal, wat resulteert in wat pittoreske plaatjes, maar andere veelvuldig getoonde plekken zijn zichtbaar uit de computer komen rollen. Oerlelijk kun je ze niet noemen, maar de betrokkenheid bij het verhaal wordt wel geschaad doordat het brein heel goed echt van nep prima kan onderscheiden. Het is allemaal niet echt, dus waarom zou je het spannend moeten vinden?
Ook Elodies vijand is met de computer gemaakt, maar het ongebruikelijke ontwerp lijkt een bekend mythisch wezen te vermengen met een bepaald huisdier, wat gezien het karakter van dit beest een passende keuze is. Hoe het daarmee afloopt in de climax is een beetje flauw, totdat ook daar een kleine wending zorgt voor een onverwacht einde dat voldoening geeft.
De boodschap van de film is duidelijk: onderschat vrouwen niet. En daarom is die introductie aan het begin helemaal niet nodig. Het verhaal vertelt deze boodschap op eigen kracht. Damsel is geen hoogvlieger, maar verder een prima vermakelijke fantasyfilm. Een sprookjesvariant op Predator, of eigenlijk het recente Prey. Niet elke Netflix Original hoeft te mikken op Oscars.
Damsel is te zien bij Netflix.
