Pim van Hoeve wil duidelijk graag een western maken naar receptuur van Sergio Leone. Alleen worden in Nederland geen westerns gemaakt en dus verwerkt Van Hoeve zijn hommages dan maar in films die ver buiten dit genre vallen. Hij deed dat tien jaar geleden al in de jeugdfilm Dummie de Mummie en nu weer in de romantische komedie Buenas Chicas. In ieder geval speelt die laatste zich af op het Spaanse platteland, waarmee Van Hoeve toch ietsje dichter bij de opnamelocaties van Leones westerns is gekomen. Nog ongeveer vierhonderd kilometer tot de woestijn van Almería.
De vraag is echter wie Van Hoeve hier blij mee maakt. Vermoedelijk vooral zichzelf, want liefhebbers van Nederlandse romkoms zullen waarschijnlijk niet erg vertrouwd zijn met spaghettiwesterns uit de jaren zestig. De auditieve en visuele hommages aan het werk van Leone lijken vooral een manier voor Van Hoeve om het project enigszins interessant te houden, want op alle overige vlakken is Buenas Chicas een typische Nederlandse romkom die maar weinig ruimte laat voor creativiteit.
Vanzelfsprekend moet hoofdpersonage Billie dus kiezen tussen werk en liefde. Deze Zuidas-advocate reist af naar Spanje om daar de eigenaar van een kleine wijngaard te overtuigen zijn grond te verkopen, zodat een Nederlandse ontwikkelaar een net iets groter golfresort kan bouwen. Ze heeft bij aanvang al door dat ze voor immorele mensen werkt, maar alleen als ze de deal rond krijgt mag ze haar baan houden. Helaas voor Billie wil de eigenaar zijn wijngaard niet verkopen en is hij een aantrekkelijke man. Dus zeg maar dag tegen je carrière.
Ook vaste prik: Billie wordt vergezeld door haar vriendinnen. Niet omdat het moet of omdat zij goed Spaans spreken, maar puur voor de komische noot (die meestal vals klinkt). Het valt op hoe bizar weinig impact deze twee dames op het plot hebben. Ze krijgen elk al vrij snel een love interest toebedeeld en verder mogen ze met regelmaat tegen Billie zeggen dat ze het juiste moet doen. Was het niet boeiender geweest als ze elk een andere kant van de zaak vertegenwoordigden en fungeerden als engeltje en duiveltje op de schouders van Billie?
Billie en haar vriendinnen arriveren in Spanje wanneer de oogstweek begint, waarin men op de wijngaard de handen uit de mouwen steekt. Ze melden zich daarom aan als vrijwilliger, om het vertrouwen van de eigenaren te winnen, maar tijdens dat harde werk komen ze tot het inzicht dat er waarde schuilt in samen hard werken om een klein bedrijf overeind te houden. Die ontwikkeling wordt echter nooit echt invoelbaar gemaakt. Ook houdt de film hiermee het idee in stand dat alleen fysiek werk eerzaam en heilzaam is. Overal waar gewerkt wordt verbroederen mensen, zelfs in advocatenkantoren aan de Zuidas.
Het verhaal lijkt nog even een interessante wending te krijgen wanneer Billie de deal voor overname ineens op een presenteerblaadje krijgt aangereikt. Maar zelfs met de redding van haar carrière en daarmee een afbetaling van haar torenhoge studieschuld binnen handbereik moet er een extra personage worden opgevoerd om haar morele dilemma uit te spelen. Deze nepobaby met een te groot vertrouwen in zijn eigen vaardigheden wordt door Thijs Boermans geestig neergezet, maar plotmatig komt hij te laat in actie. Misschien had dit personage al vanaf het begin betrokken moeten zijn bij Billies missie in plaats van haar vriendinnen?
In ieder geval ziet alles er mooi uit, zowel de beelden als de mensen. Alleen maakt Van Hoeve zo nu dan vreemde keuzes om de drie vriendinnen samen in beeld te kunnen brengen. In een café zitten ze bijvoorbeeld niet rondom een tafeltje, zoals normale mensen, maar allemaal aan dezelfde kant, als in Leonardo da Vinci's Het Laatste Avondmaal. En in een taxi nemen ze alle drie plaats op de achterbank. Met drie volwassenen achterin is zelden comfortabel, maar met een zwaarlijvige dame in het gezelschap een wel erg onwaarschijnlijk scenario wanneer de bijrijdersstoel gewoon beschikbaar is.
Susan Radder en Juvat Westendorp hebben als het centrale koppel misschien net voldoende chemie, maar hun personages zijn niet bijster interessant en hun dialogen vrij ongeïnspireerd geschreven. Voor een komedie zijn er ook opvallend weinig pogingen tot humor. Het lolligste moment is niet eens komisch bedoeld: wanneer Billie haar hand verwondt trekt Bruno direct zijn shirt uit om daarmee het bloeden te stoppen. Elke komedie zou dit moment gebruiken om de ijdelheid van dit personage te etaleren, maar Buenas Chicas presenteert het als een oprecht voorbeeld van zorgzaamheid in plaats van een opzichtige tentoonstelling van Westendorps wasbordje.
