Holly is een geslaagde en bijzondere film van Fien Troch, die het leven volgt van het vijftienjarige meisje Holly en haar beste vriend Bart op de middelbare school. Het is een rustige en heldere film met een vleugje humor (de directeur van de school heeft het er maar druk mee) en verontrusting (de mentrix lijkt een beetje labiel te worden door de omgang met scholieren en haar eigen kinderwens). De benauwdheid en de verveling zijn zo vanzelfsprekend en herkenbaar dat het voelt alsof je samen met Holly op de middelbare school zit.
Thuis liggen haar moeder en haar zusje regelmatig op de bank. Je krijgt niet echt de indruk dat haar moeder hard haar best doet voor haar dochters. Die is te gebutst door het leven. Holly is niet populair en heeft weinig geld. Zij en Bart worden aangevallen door pestkoppen of juist gemeden. Op de gangen ontstaat vaak geroezemoes over de smet van de heks. Holly laat het gelaten over zich heen komen, totdat ze zoveel buikpijn krijgt dat ze op een ochtend besluit om zich ziek te melden.
Als juist die dag een gigantische brand uitbreekt en het ouders opvalt dat Holly de nabestaanden goed kan troosten, besluit mentrix Anna om het meisje onder haar hoede te nemen. Ze kan immers een helende en geruststellende werking voor de gemeenschap hebben. Het zondert haar opnieuw af van de rest, maar het is een positieve uitzonderingspositie waar iedereen in de benarde situatie van de middelbare school gevoelig voor zou zijn. Toch groeit het Holly al snel boven het hoofd.
De film is een knappe mengeling van het soms harde leven van scholieren, het verlangen van de gemiddelde puber en de manier waarop mensen soms een cultstatus of magische krachten krijgen toebedeeld. Buiten haar eigen wil om verandert de verlegen Holly door haar grote en voelbare empathie in een soort goede fee voor de gemeenschap, die nog aan het herstellen is van de ramp van de brand. Holly bloeit op en gaat ook een beetje verlangen naar de aandacht die ze plotseling krijgt.
Dit proces wordt bijzonder knap gespeeld door de zeventienjarige Cathalina Geeraerts. Holly is geen open boek, maar Cathalina Geeraerts weet je compleet mee te nemen met haar blikken, die soms schuchter, soms verdrietig, soms vragend en soms aandachtig zijn. Ze slentert het liefst buiten rond met Bart, die ook een buitenbeentje is maar met wie ze fijn kan lummelen. Talloze jongeren worden door hun ouders of dierbaren in ongewilde situaties gegooid terwijl ze het op school meestal al druk genoeg hebben met hun hoofd boven water houden.
De film laat sterk zien dat wat we zelf betekenis en erkenning geven ook veel betekenis krijgt. Tegelijkertijd zien we wat zich daadwerkelijk afspeelt in Holly's leven. Het leven is voor pubers vaak een uitdaging en volwassenen doen hun best om ze te helpen, maar vaak vanuit hun eigen perspectief. Ze vergeten te kijken naar wat ze echt nodig hebben. Holly is als het ware het persoonlijke project van haar mentrix, als een lichtgevende en troostende helderziende, terwijl Holly het liefst nieuwe sneakers wil. Dit spanningsveld van de film blijft vrijwel tot het einde overeind.
De soundtrack aan het einde is schitterend en houdt ons een spiegel voor over de kracht van onze denkwereld en hoe onze ideeën over onszelf ons kunnen vormen. We zijn voor een groot deel wat we geloven dat we zijn.
