![Back on the Strip [Netflix]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/mvst27i3xpc3_hero.jpg)
De titel is het sterkste onderdeel van Back on the Strip, want die verwijst op een redelijk gevatte manier naar het vak dat in de film wordt uitgeoefend en de plek waar het verhaal zich afspeelt. Inderdaad, deze grove komedie (vooral qua taalgebruik) gaat over een groep mannelijke strippers in Las Vegas die besluiten een comeback te maken. Het levert een lauw en voorspelbaar kijkspel op, ook al doen de acteurs nog zo hun best er iets van te maken.
De jonge Jason denkt maar aan twee dingen: zijn jeugdliefde, die verloofd is met een ander, en goochelen. Wanneer blijkt dat zijn lichaam, met name onder de gordel, beter geschikt is voor erotisch vermaak dan om konijnen uit een hoed te halen, gaat hij in een aftandse stripclub werken. De vroegere podiumsterren, vanwege de gemeenschappelijke huidskleur bekend als de Chocolate Chips, hebben inmiddels de mankini's aan de wilgen gehangen, maar zijn na enige aarzeling toch te porren om hun burgerleven te verruilen voor de spotlights. Met deze informatie kan de kijker de film verder van begin tot einde invullen.
Back on the Strip schuwt geen enkel cliché rondom het uitgangspunt van de mannelijke, zwarte stripper/wannabe-goochelaar die zijn liefje probeert terug te winnen. De racistische grappen, de mentor-leerlingrelatie, de aanvankelijke mislukkingen en latere successen op het podium passeren allemaal de revue op een ritme waarop je de klok gelijk kunt zetten. Afgezet tegen deze film lijkt Magic Mike een verrassend mysterie als The Prestige. Nou is voorspelbaarheid in een komedie van dit kaliber geen schande zolang de grappen maar goed zijn. En dat is helaas te weinig het geval.
Hier en daar valt wel wat te lachen, maar tegenover elke "de Chippendales wezen me af omdat ik te overdreven danste" staat een onsmakelijke observatie van Jasons moeder, die de film van een voice-over voorziet. Aan de andere kant is de grofgebektheid van de personages misschien wel het sterkste aspect. Alleen wordt de daad niet vaak bij het woord gevoegd, want Back on the Strip is visueel een tamme bedoeling. Een paar echt gênante beelden of stomende stripscènes hadden deze film misschien kunnen verheffen tot een respectabele raunchcom. Meer is meer.
De cast doet wel zijn best om iets van het matige materiaal te maken. De vele fucks en dicks rollen lekker van de tong van onder anderen Faizon Love, Colleen Camp, Tiffany Haddish en J.B. Smoove. Die laatste heeft zelfs een behoorlijk hilarische introductiescène, waarin hij als predikant voordoet welke dansbewegingen je vooral niet moet maken in de ogen van God. Wesley Snipes heeft als Mr. Big (ja, daarom) de leiding over het stripensemble en speelt eigenlijk nog de meest ingetogen rol. Met een beetje goede wil zou je de voormalige actieheld en bajesklant inmiddels een karakteracteur kunnen noemen.
Ook met de vertolking van Spence Moore II in de hoofdrol is weinig mis. Hij heeft genoeg charisma en komische timing om gestalte te geven aan de illusionist annex stripper, die in een voorspelbare romkom verzeild raakt. De dappere pogingen van de acteurs ten spijt weet Back on the Strip maar een lauwe show neer te zetten.
Back on the Strip is te zien bij Netflix.
