in Recensies
Update:
Ethan Coen heeft jarenlang films gemaakt met zijn broer Joel, vandaar dat hun producties bekend stonden als die van de gebroeders Coen. Een tijdje terug gaven ze aan elk ook eens hun eigen ding te willen doen. Joel maakte een bloedserieuze verfilming van Shakespeares Macbeth. Ethan had al jarenlang Drive-Away Dolls op de plank liggen, geschreven met zijn echtgenote. Het is duidelijk wie van de twee de grotere voorkeur voor humor heeft en dat een broer nodig is om de gekkigheid een beetje in te tomen.
Jamie wordt door haar vriendin gedumpt, en nu ze geen onderdak heeft besluit ze om haar maatje Marian te vergezellen tijdens een ritje naar Tallahassee. Door een misverstand krijgen ze een huurauto waar enkele dubieuze figuren een koffertje in hebben verstopt. Zonder dat ze het weten worden de jonge vrouwen gevolgd.
De eerste minuut maakt duidelijk dat Ethan het meest het Coen-gevoel kan opwekken van de twee broers. Speelse cinematografie en bloederige gruwel, waar de komische toon van afspat. Wat later blijkt dat Joel er waarschijnlijk voor zorgde dat het niet te kolderiek werd en dat het geheel ook een hart kreeg.
Drive-Away Dolls is erg grappig en vermakelijk, maar voelt als een film van de Coen-broers van lang geleden en iets oppervlakkiger. Het laat in ieder geval mooi zien wat de broers aan elkaar hebben wanneer ze samenwerken. In zijn eentje levert Ethan een grappige en redelijk simpele misdaadkomedie met enkele details die de indruk wekken dat er meer speelt. De Coen- broers hebben ooit toegegeven dat ze dit met opzet doen zonder dat er daadwerkelijk een verborgen boodschap in zit.
De opzet is duidelijk: Marian is stijf, Jamie is los, ze moeten het met elkaar doen tijdens deze lange autoreis en zijn zich er niet van bewust dat iemand hen op de hielen zit. De weergave van lesbiennes schippert tussen acceptabel en stereotiep, maar is niet beledigend, zelfs niet als de film serieus was geweest. En dat is hij overduidelijk niet, getuige de onthulling van de inhoud van het koffertje en waarom dat van groot belang is. Het doet denken aan George Clooney die in Burn after Reading aan een geheim project werkt en uiteindelijk toont wat het is. Maar dit is nog flauwer.
De details die hinten naar een diepere laag zijn onder andere de setting (de film speelt zich af tegen het einde van Bill Clintons presidentschap) en de korte psychedelische tussenstukjes à la de bumpers uit That 70's Show. Het zit niets in de weg, maar het lijkt meer aparte achtergrondvulling te zijn dan dat het echt iets betekent.
Geraldine Viswanathan speelt Mariam leuk, een sociaal onhandige meid die liever met haar neus in de boeken zit dan tussen de mensen. Jamie wordt gespeeld door Margaret Qualley die een filmhuisfavoriet lijkt te zijn, maar waarom is niet helemaal duidelijk. Het is in ieder geval niet haar Texaanse accent, want dat zetten veel Amerikaanse (én niet-Amerikaanse) acteurs een stuk overtuigender neer.
Ondanks een speelduur van nog geen anderhalf uur (inclusief aftiteling) voelt deze vlotte rit nooit gehaast. Het blijft wel een beetje een raadsel waarom Ethan Coen deze film zo graag wilde maken. Hij kondigde hem ruim vijftien jaar geleden al aan en de film is zeker niet slecht, maar van een lang gerijpt meesterwerk is absoluut geen sprake. Gewoon een lekkere Coen-film die als soloproject een amusante aanvulling is op hun gezamenlijke oeuvre.
