Het is lastig vaststellen welke superheldenfilm de blauwdruk werd voor hedendaagse stripverfilmingen. Batman uit 1989? Of misschien toch al Superman uit 1978? Hoe dan ook: hoe meer er worden gemaakt, hoe grootser de actie. Totdat we nu het punt bereikt hebben dat het publiek vermoeid is. Het kan ook bijna niet meer groter. Bij elk potje knokken worden halve metropolen verwoest, is dat echt nog leuk om te zien? Madame Web vindt van niet en houdt het klein. Een paar versnellingen terug blijkt een prettige ervaring te zijn.
New York, 2003: Cassie begint de laatste tijd tijdens haar werk als ambulancemedewerker last te krijgen van vreemde déjà-vumomenten. Ze ziet dingen gebeuren die even later precies zo uitkomen. Zou het iets te maken hebben met de vreemde dood van haar moeder tijdens haar geboorte midden in de Amazone? Wanneer ze een visioen krijgt van drie jonge meiden die vermoord worden, ziet ze zich gedwongen om ze te beschermen, haar voorspellende krachten te leren benutten en om te gaan met emoties die ze liever onderdrukte.
Het leuke is dat de film aanvoelt als een superheldenfilm uit begin deze eeuw. Er ontstaan geen scheuren naar een multiversum, tijdens actiemomenten ligt niet een hele wijk in puin en niet ieder personage is computergeanimeerd. Madame Web is nog bescheidener dan de eerste Spider-Man uit die tijd en heeft (voorlopig) nog niets te maken met die titelfiguur.
Veel films uit die tijd hebben memorabele momenten. Denk aan de ondersteboven zoen tussen Spidey en Mary Jane, of X-Men's Magneto die de poorten van een concentratiekamp doet buigen. Madame Web mist dit. Een sequentie in een diner doet vermoeden dat er filmisch iets sterks staat te gebeuren, maar wanneer het eindelijk van start gaat, is het vrijwel meteen weer voorbij.
Het gaat allemaal iets te rap en te makkelijk, zonder ergens iets iconisch te bieden. De slechterik heeft een reden dat hij achter de drie meisjes aanzit, maar verdere toelichting op wat er speelt, blijft uit. Cassie weet lange tijd niet waarom deze man drie tieners wil vermoorden, maar ze is vrijwel direct betrokken bij hun welzijn. Ook andere plotelementen gaan te snel. Terwijl Cassie 'even' op en neer gaat naar Peru om haar krachten beter te leren kennen, krijgen de meiden onderdak bij een collega van Cassie. Maar de slechterik en het computergenie van wie hij hulp krijgt kunnen kennelijk niet bedenken dat ze even moet checken bij de enige vriend die Cassie heeft.
Dakota Johnson speelt haar rol prima. Komedie lijkt nog steeds haar sterkste kwaliteit te zijn. Ze heeft een bepaalde nuchterheid geërfd van haar moeder Melanie Griffith die perfect werkt op zulke momenten. Maar ook de irritatie die de meiden bij haar opwekken brengt ze overtuigend over en het emotioneel dramatische einde bewijst dat ze ook daar wel mee uit de voeten kan.
Niet alles voelt ondoordacht. De krachten van Cassie passen mooi bij haar vrouw-zijn: intuïtie, inschatten en multitasken. In de laatste akte zet ze haar krachten in en dat geeft een voldaan gevoel. Ze is ambulancemedewerker en heeft een vernuftige manier bedacht om de slechterik van de ziekenauto af te krijgen, ze gebruikt haar kracht bewust om de meiden in veiligheid te brengen.
De climax is niet episch, maar dat is fijn voor de verandering. Misschien storen sommigen zich eraan, maar het mag best een keer - het mag zelfs vaker. Toch is al heel snel duidelijk dat deze film is bedoeld als opzet. En dat betekent dat een en ander snel geïntroduceerd en klaargezet moet worden om ruimte te kunnen bieden aan alles wat nog komen gaat. Best jammer eigenlijk, want alleen een film over Cassie en haar ontwikkeling was waarschijnlijk sterker geweest.
