Ferrari staat dankzij de meervoudige zegetochten bij de Formule 1, door grootheden als Niki Lauda en Michael Schumacher, te boek als een succesverhaal. De ontstaansgeschiedenis van het in 1929 oorspronkelijk als raceteam opgerichte Italiaanse automerk ging echter niet bepaald over Ferrari-rode rozen. In 1957 verkeerde het bedrijf in ontzettend zwaar weer en Ferrari vertelt over deze moeilijke periode. De uitnodigende subtitel van Brock Yates' biografische boek, waar de film op is gebaseerd, leest: 'De man, de auto's, de races en de machine.' Helaas blijft deze extreem trage biopic vooral steken bij 'de man.'
Enzo Ferrari zit gevangen in een liefdeloos huwelijk met vrouw én zakenpartner Laura. Het stel is recentelijk hun zoon verloren en waar de gebroken Laura in permanente rouw doorslaat, zoekt Enzo zijn heil bij langdurige maîtresse Lina Lardi, met wie hij ook een zoon heeft. Lina pusht Enzo om hun onwettige kind te erkennen, maar Enzo is vooral bezig om zijn bedrijf van faillissement af te sturen. Er worden niet voldoende personenauto's verkocht en een partnerschap met Fiat of Ford lijkt onontkoombaar. Tenzij Ferrari het voor elkaar krijgt om de prestigieuze Mille Miglia-uithoudingsrace te winnen, want hierna zullen de orders vast binnenstromen.
Verwacht je een vette film over auto's dan kom je bedrogen uit want de relationele perikelen van Enzo voeren de boventoon. Op zich interessant met zo'n legendarische protagonist, maar regisseur Michael Mann krijgt zijn personagegedreven drama niet in de juiste versnelling. Hij lijkt het originele 'haakje' van Enzo afdoende te vinden en doet verder weinig vernieuwends met het stationair draaiende en clichématige plot. Tuurlijk, het speelt zich allemaal af tegen de achtergrond van het dreigende faillissement van Ferrari en dit geeft de film zeker een extra dimensie, maar dit is slechts een opgepoetste carrosserie die niet verbloemt dat het binnenwerk rammelt.
Het verhaal beslaat een periode van ongeveer drie maanden en deze tijdsspanne blijkt te smal om de personages voldoende vorm te geven. Enzo Ferrari wordt neergezet als een stoïcijnse zakenman met een enigszins manipulatief karakter die zijn vrouw bedriegt en daarmee lijkt de kous af. Voor een biopic komen we verder opvallend weinig over de man, of zijn bedrijf, te weten. Adam Drivers wellicht ietwat timide vertolking is verder prima in orde, maar niks nodigt uit om met zijn personage mee te leven. De verwikkelingen met zijn vrouwelijke tegenspelers intrigeren hierdoor totaal niet.
Penelope Cruz speelt fantastisch maar haar gelaagde spel botst met haar gesimplificeerde personage. In de spaarzame momenten dat Laura uit haar slof schiet klopt alles en straalt Cruz met haar welbekende temperament. Wanneer zij echter met dezelfde intensiteit Laura als binnenvetter neerzet, vertaalt dit zich in een karikaturale weergave van een boze Italiaanse vrouw, en dit maakt haar personage enigszins ongeloofwaardig en zelfs een beetje irritant. Hetzelfde geldt voor het overdreven goedwillige maîtresse-personage van Shailene Woodley, die helaas nooit uit haar figuurlijke sloffen schiet omdat zij hier 'letterlijk' de hele film gedwee mee door haar huis schuifelt.
Kan de Mille Miglia, de race die het bedrijf overeind moet houden, de film wellicht redden? Helaas niet. Om exact dezelfde reden. Een wedstrijd is pas spannend als je voor een bepaalde partij bent, maar de film biedt niks substantieels om Ferrari te willen aanmoedigen. De coureurs die namens Ferrari uitkomen leren we nauwelijks kennen dus ook hier geen inlevingsmogelijkheden. Hiernaast voelt de spanningsopbouw van de race, met bijvoorbeeld onnodig riskante inhaalmanoeuvres in een gevaarlijke haarspeldbocht, enigszins gekunsteld aan. Wat het hoogtepunt van de film had kunnen zijn wordt hierdoor gedegradeerd tot oppervlakkig uiterlijk vertoon.
Prachtig uiterlijk vertoon welteverstaan want de race is met zijn goed nagemaakte klassieke bolides die door het spectaculaire Italiaanse landschap razen werkelijk een lust voor het oog. Vanuit technisch perspectief is de film sowieso prima in orde. De aankleding en schitterende locaties voelen authentiek, de cinematografie is bijzonder sfeervol, de 'over de schouder' camerashots tijdens de race zijn fantastisch en het geluid van de ronkende motoren zal menig autofanatenhart sneller doen kloppen. Ferrari heeft dan ook alle potentie om een enerverende rit te zijn, maar door het trage narratief voelt de filmbeleving aan alsof je met een sportwagen door een woonwijk rijdt.
