Regie: Daniel Kaluuya, Kibwe Tavares| Scenario: Daniel Kaluuya, Joe Murtagh| Cast: Kano (Izi), Jedaiah Bannerman (Benji), Hope Ikpoku Jnr (Staples), Ian Wright (Lord Kitchener), e.a. | Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2023

In de toekomst bestaat er geen huizendiversiteit meer, maar woon je ofwel in een hypermodern appartement van woninggigant Buena Vida of in de krottenwijk The Kitchen. Of dat is in ieder geval de situatie waarin de personages in The Kitchen zich bevinden. Deze sciencefictionthriller moet spannend, meeslepend, shockerend en intiem zijn, maar slaat op al deze vlakken volledig de plank mis. In tegenstelling tot andere matige films, waar het vaak een combinatie van factoren is die de kwaliteit omlaag drijft, is er hier één duidelijke schuldige: het hoofdpersonage Izi.

Izi woont in de Kitchen, maar werkt in een begrafenisonderneming in de luxere delen van de stad. Izi haat de Kitchen en klaagt erover tegen iedereen met wie hij spreekt. Als hij echter een berichtje krijgt van Buena Vida dat hij in aanmerking komt voor een appartement weg van de Kitchen, reageert hij hierop met een uitdrukkingloos gezicht. Ook als hij de begrafenis bijwoont van Toni en haar zoon Benji hem daarna aanspreekt, blijft het gezicht van acteur Kano neutraal.

Benji, een jonge jongen met gelukkig wel gezichtsuitdrukkingen die in een appartement van Buena Vida leeft, heeft van zijn moeder gehoord dat zijn vader in de Kitchen woont en gaat naar hem op zoek. Een goed aanknopingspunt voor die zoektocht is natuurlijk Izi, maar die wil niets met Benji te maken hebben. Het is daarom ook zeer vreemd dat Izi zich enorm bemoeit met Benji's leven door hem onder andere meerdere malen weg te trekken van een bende fanatiekelingen geleid door ene Staples.

Deze groep bestaat uit de cliché 'jongeren die niks op hebben met de politie en de heersende macht' en volgens de vele filmclichés is het natuurlijk logisch dat Benji daar niet thuishoort, maar in deze film valt er oprecht wat voor ze te zeggen. Zij betrekken Benji bijvoorbeeld wel bij hun activiteiten en moedigen hem aan, terwijl Izi Benji meerdere keren in de steek laat en geen greintje compassie of medeleven toont. Hierdoor is het maar moeilijk te bevatten waarom het juist Izi is die zou moeten worden aangemoedigd.

Het zou nog kunnen dat Izi slechts van buiten een harteloos personage lijkt, maar dat hij diep van binnen toch wel om Benji geeft. Dit kan, maar dan is acteur Kano klaarblijkelijk de sleutel tot zijn innerlijk kwijt, want geen enkele diepere emotie komt naar voren in zijn acteerwerk. Dit is jammer, want de film verwacht dit wel van hem. Conversaties duren bijvoorbeeld minstens driemaal zo lang als een gemiddeld gesprek door de vele 'zware stiltes' die tussen elke zin gegooid worden om Izi's innerlijk te kunnen tonen. Die 'zware stiltes' worden dus 'saaie stiltes'.

De rest van de film is ook saai. Alle personages behalve Izi en Benji krijgen geen enkele diepgang en zelfs een inval van de politie in de Kitchen is veel minder aangrijpend dan het wil zijn. Dit komt bijvoorbeeld doordat Izi niet tot nauwelijks reageert op het geweld om hem heen. Ook wordt de spanning op het beeld geneutraliseerd door de vreemde muziekkeuzes die worden gemaakt in de film. Serieuze momenten krijgen bijvoorbeeld vrolijke muziek, maar als Benji lacht en het oprecht leuk lijkt te hebben, wekt de muziek juist een somber en verlaten gevoel op.

Alleen de tweede inval is daadwerkelijk intens. Dit komt doordat er bij deze inval gekozen is om een ander personage te volgen, die wel doodsbang reageert op het geweld om haar heen. Hier, en in de scène erna, komt ook het gevoel van saamhorigheid naar voren, waarover eerder in de film slechts werd gesproken. Ook is hier eindelijk wel een goede muziekkeuze gemaakt. Deze twee scènes zijn zeker de moeite waard, maar veel meer valt er uit de rest van The Kitchen niet te halen.

The Kitchen is te zien bij Netflix.