De Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda is een gevestigde naam. Hij speelde zich in de kijker met After Life en Nobody Knows en gooide hoge ogen met films zoals Like Father, Like Son (Juryprijs Cannes) en Shoplifters (Gouden Palm). Ook After the Storm en Broker werden goed ontvangen. Aan zijn successen liggen lieflijke en hartverwarmende verhalen ten grondslag. Kore-eda's nieuwe film Monster draagt onmiskenbaar zijn signatuur, maar is een stuk duisterder dan zijn voorgaande werk.
Saori is een alleenstaande moeder en maakt zich grote zorgen over haar zoontje Minato. De laatste tijd gedraagt hij zich vreemd en Saori vermoedt dat zijn docent Hori daar de oorzaak van is. In een enerverende scène waarin ze verhaal probeert te halen bij de schooldirectie krijgt ze niets anders te horen dan bureaucratisch geleuter. Dat wekt de indruk dat haar zorgen niet serieus genomen worden. De waarheid blijkt echter complex.
De narratieve structuur is vergelijkbaar met die van Akira Kurosawa's Rashomon, waarin een zaak vanuit verschillende perspectieven wordt belicht. Het gevolg is dat Monster allerlei onverwachte kanten opgaat, wat hem heerlijk uitdagend maakt.
Elk segment is perfect gebalanceerd. Ieder perspectief krijgt precies genoeg tijd en voegt een nieuwe laag toe aan het verhaal. De scène met de schooldirectie transformeert door een simpele verandering van perspectief van frustrerend naar meelijwekkend. Dit wordt nog eens versterkt door de acteurs die prachtige details en nuances in hun personages laten zien.
Ondanks de suggestieve titel zit er geen echt monster in de film. Wat dan het 'monster' is, blijft ambigu. Is het Minato's leraar? Het schoolsysteem? Zien de kinderen zichzelf als monsters, omdat ze twijfelen over hun seksuele aard? Of is het toch iets anders? De titel nodigt mooi uit tot interpretatie, wat erg goed past bij een film die draait om perspectief.
Net als in Rashomon komen alle losse eindjes samen in het laatste deel. De realiteit blijkt veel ingewikkelder dan op het eerste gezicht leek. De film is schokkend, hartverwarmend en vooral heel boeiend, puur door die narratieve structuur.
Helaas eindigt de film iets te abrupt. Sommige plotpunten blijven open staan om te kunnen focussen Minato, wat helaas voor een onbevredigende afronding zorgt. Het geeft Monster een ongepast bittere nasmaak. Gelukkig gaat het niet ten koste van de twee waanzinnige uren die voorafgingen.
Monster is duisterder dan Hirokazu's andere films, maar de regisseur behoudt zijn hartverwarmende identiteit. Hij is ontroerend, frustrerend, uitdagend en biedt veel stof tot nadenken. Met een fantastisch script en overweldigend acteerwerk voegt de Japanse regisseur weer een monsterlijk goede film aan zijn oeuvre toe.
