Regie: Thomas Vincent | Scenario: Seth W. Owen | Cast: Kaley Cuoco (Emma) David Oyelowo (Dave), Bill Nighy (Bob), Connie Nielsen (Gwen Carver), Rudi Dharmalingam (Raj), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2024

Als een acteur succes boekt met een bepaald soort rol, kan het lastig zijn om daarvan los te schudden. Voordat Kaley Cuoco in The Big Bang Theory speelde zat ze in een eerdere sitcom. Dus toen ze een kleine rol kreeg in een film over Brendan Fraser en de paashaas (Hop), speelde ze nog steeds alsof ze een publiek aan het lachen moest krijgen. Onlangs had ze de hoofdrol in een serie over een stewardess die spion wordt, en met Role Play lijkt het haar gelukt te zijn om een nieuwe richting in te slaan.

In Role Play speelt ze namelijk huurmoordenaar Emma. Haar gezin weet niets van haar werk. Man, dochter en stiefzoon weten alleen dat moeders vaak op reis is voor werk, een verzonnen baan. Voor een huwelijksjubileum huren ze een kamer in een chique hotel. Maar aan de bar wordt Emma aangesproken door een onbekende man die weet wie ze echt is. Emma's voormalige werkgever heeft het op haar gemunt, en dat veroorzaakt problemen binnen haar gezin.

Het is niet helemaal duidelijk welk genre Role Play precies moet zijn. De titel klinkt als een komedie, maar op een paar luchtige momenten na valt er niets te lachen. Overigens komt het concept van rollenspel evenmin aan bod. Maar het is dan wegens diezelfde luchtige momenten te licht om een spannende thriller te zijn. En er zijn te weinig actiescènes om de film in dat genre te plaatsen.

Soms is het een goed teken dat een film niet in een hokje geplaatst kan worden. Maar meestal niet, en daar is deze een goed voorbeeld van. Sowieso is de eerste akte niets anders dan een blik op Emma's leven. De tweede akte is dat haar ware identiteit dreigt openbaar te worden met pas tegen het einde de onthulling voor Emma's man dat zij niet is wie hij denkt. En de laatste akte is niets anders dan dat ze dit met elkaar bespreken en er een climax met vechten en schieten volgt.

Dus dat waar om gevochten en geschoten wordt is niet iets waar de hele tijd naartoe is opgebouwd. En dat zorgt voor een lage betrokkenheid. Er staat niet echt iets op het spel. Het idee van een partner die stiekem eigenlijk heel spannend werk heeft is ook niks nieuws. James Cameron deed dat letterlijk dertig jaar geleden al met True Lies, en zelfs zijn film was gebaseerd op bestaand materiaal.

Niet dat het geen leuk concept is. Maar doe er dan iets goeds mee. Het enige moment dat Role Play echt tot leven komt is wanneer Bill Nighy als ogenschijnlijke player opduikt in de bar van het hotel en doet alsof hij Emma probeert te versieren, voordat hij een dreiging blijkt te zijn. Helaas is zijn rol maar kort, en het plot dat op dit punt heel wat interessante richtingen op zou kunnen gaan kiest voor de saaiste.

Cuoco heeft de film zelf geproduceerd. Er staat niet eens 'associate' of 'executive' voor, nee, de volwaardige titel van Producer. Dit had dus een egoproject kunnen zijn, waarin haar personage een feilloze heldin is die ondanks al het knokken en achtervolgen geen seconde achteruitgaat in glamour. Maar nee, het lijkt eerder een aankondiging dat ze al lang klaar is om meer te zijn als actrice dan alleen een speelse noot in een sitcom.

Vanwege een vermoedelijk beperkt budget zitten er geen spectaculaire actiescènes in. Er wordt wat gevochten, wat geschoten, wat gerend en omdat het zich op een gegeven moment in Berlijn afspeelt is er natuurlijk ook een nachtclub waar muziek wordt gedraaid die de The Matrix-soundtrack niet gehaald heeft. Want het Berlijnse nachtleven blijft in Hollywood nog hangen in rauwe industriële clubs uit de jaren negentig.

Toch doet ze haar best en zijn toekomstige rollen als actieheldin haar zeker gegund. Ook David Oyelowo, die Emma's man speelt, is erg charmant als naïeve echtgenoot. De milde humor van de film komt voornamelijk van hem, ondanks dat zijn personage amper is uitgewerkt. De uiteindelijke slechterik is een ontzettend plat en oninteressant figuur en wordt ook op stoffige wijze gespeeld.

Tegen die tijd lijkt het er ook op dat Role Play een al dan niet bewuste boodschap heeft. Dat een vrouw zich er niet voor hoeft te schamen als ze een gezin boven een carrière verkiest. Alsof vrouwen in de VS niet nog steeds veel druk op krijgen gelegd om te trouwen en kinderen te krijgen, en alsof het de tegenpartij is die loopt te pesten.

Role Play is absoluut geen waardeloze film. Een prima tussendoortje dat lichtelijk vermaakt en snel vergeten wordt. Het zal zeker niet Cuoco's laatste rol zijn, maar al was het dat wel dan kan ze prima aan de bak als producent. En zoals elke producent zal ze dan, mits ze goede films wil maken, moeten leren wat een goed scenario is. Want hier ontbrak dat.

Role Play is te zien bij Prime Video.