De jaren negentig waren de hoogtijdagen van de Amerikaanse romkoms, met wat nog naweeën in het daaropvolgende decennium. Toen was alles wel zo'n beetje uit het genre geknepen en liet Hollywood de romkom links liggen. Rond die tijd vonden Nederlandse filmmakers het kennelijk hét moment om eraan te beginnen en in de VS doen ze er alleen nog maar aan rond de kerst met een zo laag mogelijk budget. Allemaal slappe aftreksels, wat extra duidelijk wordt bij het zien van Anyone But You.
Bea en Ben ontmoeten elkaar per ongeluk, wat leidt tot een spontane date. Door een onhandig misverstand loopt het slecht af en gaan ze uit elkaar. Totdat Bea's zus gaat trouwen met Bens beste vriendin. De bruiloft vindt plaats in Australië waar Ben en Bea onbedoeld met elkaar opgezadeld worden. Hun plan: doen alsof ze een koppeltje zijn om hun problemen op te lossen.
Het is een uitgekauwd concept, maar dat mag best, want het gaat om de aanpak van dat concept. De uitvoering maakt van Anyone But You een meesterwerk vergeleken met die Amerikaanse kersttroep en Nederlandse aftreksels. De openingsscène zuigt de kijker meteen de film in via een charmante en komische ontmoeting en de daaropvolgende gezellige en persoonlijke date die aanhoudt tot de zon weer op is.
Of bekijk het als geheel: deze romkom bevat oprecht romantische (en sensuele) momenten én goede grappen, er kan hardop om gelachen worden. De film heeft wat het genre hoort te leveren. Het is geen zware opgave om over enkele jaren nog voorvallen te kunnen opnoemen die hier voorbijkomen.
Anyone But You is echter geen meesterwerk. Daar is het allemaal niet verfrissend genoeg voor. Ook is er ooit ingeslopen dat romkoms financiële rijkdom moeten tonen. Het verhaal speelt zich af op een paradijsje aan de kust van Australië, in en rond een enorme villa die eigendom is van de ouders van een van bruiden. Niemand zit krap bij kas, alles kan. Zonde dat de film zich aan dit genrecliché heeft vastgeklampt.
Hij bevat desalniettemin een van de belangrijkste ingrediënten: chemie tussen de hoofdpersonages. Er zijn momenten dat Bea en Ben niet botsen, en hoe die twee elkaar aankijken is bijna niet te veinzen. Hoofdrolspeelster Sydney Sweeney is een van de producenten en zal ongetwijfeld een vinger in de pap hebben gehad bij het kiezen van haar mannelijke tegenspeler. Voor dit type film is Glen Powell en perfecte keuze: sexy, maar niet bang om zichzelf voor paal te zetten.
De balans tussen Bea en Ben is goed afgewogen. Ze zijn gelijkwaardig waardoor je nooit definitief kant kiest. Ook zijn ze best sympathiek waardoor geen afkeer ontstaat. Ze zijn zich bewust van het feit dat ze op een feest zijn en de boel niet moeten verzuren met hun ruzie. De overige personages maken wat minder indruk. De enige die eruit springt is het nieuwe vriendje van Bens ex, een spierbundel met het verstand van een dennenappel die desondanks uitblinkt in alles wat hij doet.
Er wordt ook kunstig gebruik gemaakt van voorafschaduwing: het introduceren van dingen met latere gevolgen. Maar er is natuurlijk niks zo voorspelbaar als het einde. Jammer dat de makers daarmee niet echt een gewaagde keuze durfden te nemen. Ze hadden het niveau kunnen opkrikken naar eenzame hoogtes. Nu is het een typische romkom, maar wel eentje uit Hollywood; oefening baart kunst en budget doet wonderen.
