Na een rampzalig jaar voor het DC Extended Universe is het eindelijk klaar. De compleet gefaalde franchise eindigt met het vervolg op de meest succesvolle film uit de reeks: Aquaman. Desondanks kreeg deze nieuwe film niet eens een fatsoenlijke première op de rode loper. De financiële prognose is om te huilen en zal het tij niet keren. De wereldwijde bioscoopopbrengst van de drie DC-films dit jaar (Shazam! Fury of the Gods, The Flash en Blue Beetle) ligt net boven de half miljard dollar. Dat is ruim drie honderd miljoen minder dan Guardians of the Galaxy 3 van Marvel in zijn eentje opbracht.
Naast de slechte reputatie van de franchise heeft Aquaman and the Lost Kingdom met vele andere productieproblemen te kampen. Een daarvan is de controverse rondom Amber Heard, die schuldig is bevonden aan het toebrengen van imagoschade aan Johnny Depp. Dat is een hoofdpijndossier, aangezien Heards karakter Mera een prominente rol speelde in de vorige film. In dit vervolg is zij dan ook merkbaar naar de achtergrond geschoven.
Daarnaast vielen de promotieplannen in het water door de acteursstakingen, zijn de test-screenings rampzalig ontvangen, heeft Elon Musk zich bemoeid met de productie (Amber Heard is zijn ex) en heeft hoofdrolspeler Jason Momoa zich al negatief uitgelaten over de film. Met andere woorden: de productie van Aquaman and the Lost Kingdom is niet bepaald de succesvolle afsluiting van het DC-universum dat Warner Bros en de fans voor ogen hadden. Maar is de tumultueuze productie ook terug te zien in de film?
Het antwoord is kortweg: ja. De film springt als een ADHD'er op peppillen in het rond en een dronken zwerver is in staat een samenhangender verhaal te vertellen. Het verhaal wordt voortdurend onderbroken door oninteressante en geforceerde gevechten en leent te veel elementen van andere films. De inspiraties van Lord of the Rings, Kong: Skull Island en diverse andere films zijn héél erg doorzichtig.
Verschillende personages gedragen zich bovendien compleet anders dan in de vorige film. Dit is vooral duidelijk met Aquamans halfbroer Orm. In de vorige film wilde hij nog een megalomane dictator worden, maar nu is hij gereduceerd tot komische sidekick. Het doel was uiteraard om zijn ideeën over koningschap haaks te laten staan op die van Arthur, maar die intentie lijkt verloren te zijn gegaan in verschillende herschrijvingen, waardoor zijn kritieken nu slechts scherpe opmerkingen zijn.
Waar de film echter het meest in teleurstelt zijn de actiescènes. De vorige Aquaman had een aantal spectaculaire gevechten waar de camera door veel open ruimtes beweegt en in één beweging van het ene naar het andere gevecht gaat. Hoewel de CGI wat te wensen overliet, droeg het wezenlijk bij aan de identiteit van de film.
Aquaman and the Lost Kingdom heeft slechts bij vlagen dit soort creatieve shots. Dat zijn dan ook meteen de hoogtepunten van de film; het grootste deel van de actie is de gebruikelijke CGI-troep waar veel hedendaagse blockbusters aan lijden. Vooral onder water ziet het er slecht uit. Alles wijst erop dat het zo snel mogelijk uitbrengen van deze film prioriteit had boven het gedegen afwerken van de visuele effecten.
Ondanks dat de laaggespannen verwachtingen is Aquaman and the Lost Kingdom zo veilig als hij maar zijn kan. Geen enkel moment voelt aan alsof iemand daadwerkelijk in gevaar is, ondanks de onhoudbare wraaklust van Manta. In de vorige film was hij nog een prima antagonist met een duidelijke motivatie, maar nu is hij niet meer dan een kwaadaardige, irrationele slechterik.
Dit jaar lijkt wel een competitie wie de slechtste superheldenfilm kan maken. DC ligt wat dat betreft op kop, maar alsnog stelt deze sequel teleur. De film heeft meer plotgaten dan The Flash en een slechtere karakterontwikkeling dan Blue Beetle. In dat opzicht spant Aquaman and the Lost Kingdom misschien wel de kroon. Slecht is hij zeker, maar misschien is dat ook wel een passend einde van de franchise.
