Goh, nu pas een Nederlandse tegenhanger van The Best Exotic Marigold Hotel? Dat heeft eigenlijk nog best lang geduurd. De Nederlandse variant van Love Actually was er namelijk al wel binnen vier jaar. Neem Me Mee is weliswaar geen directe remake van het alweer bijna twaalf jaar oude The Best Exotic Marigold Hotel, maar tapt wel duidelijk uit hetzelfde vaatje: een feelgoodfilm vol acteerveteranen wier uiteenlopende personages ver van huis nader tot elkaar komen.
Zeventigers Mabel, Susanne, Joep, Nienke, Florri en Anton nemen allemaal deel aan een georganiseerde groepsreis naar Frankrijk. Waar in Frankijk precies? Nou, gewoon... Frankijk. Je weet wel, met van die pittoreske plaatsjes waar altijd de zon schijnt en je in karakteristieke hotelletjes en pensionnetjes lekker kunt eten en gezellig wijn kunt drinken. Concreter dan dat wordt het helaas niet. Het busje waarmee het gezelschap van scène naar scène wordt gereden doorkruist enkel landschappen die vredig en anoniem zijn. Kortom: het Frankrijk dat alleen bestaat in reisgidsen.
Maar och, een ansichtkaart als achtergrond heeft ook wel iets aanstekelijks. Neem Me Mee flirt weliswaar zo nu en dan met serieuze onderwerpen, maar is onder de streep vooral een luchtige feelgoodfilm voor senioren die inzet op een uiterst herkenbaar vakantiegevoel. Het is het type film waarin men met e-bikes langs een rustig stromend riviertje fietst terwijl een vrolijk Frans liedje klinkt. Zo heerlijk kneuterig dat het haast een verrassing is dat Omroep MAX niet op enige wijze betrokken was.
Het reisgenootschap bestaat uit een levensgenieter en haar ex, een chagrijnige cynicus, een angstig muurbloempje en een gelukkig getrouwd koppel. Vanzelfsprekend botsen ze zo nu en dan, maar wel op een manier die redelijk in lijn ligt met hun persoonlijkheden. Op die momenten betaalt de ruime acteerervaring van de cast zich uit. Hoewel niemand hier waarschijnlijk een Gouden Kalf voor gaat winnen, weet ieder van de zes acteerveteranen een zeer solide rol neer te zetten. Zelfs in een simpel niemendalletje als deze film blijkt hun ervaring onmiskenbaar.
Daar steekt de twintiger die de reis organiseert en het busje bestuurt wat schril tegen af, al kan dat ook komen door de manier waarop dit personage is geschreven. In The Exotic Marigold Hotel mocht Dev Patel een jongeman neerzetten die zich net te veel liet leiden door zijn enthousiasme, maar Minne Koole moet het in Neem Me Mee doen met een personage dat zwalkt tussen lui, ongeïnteresseerd en vreselijk naïef.
Dat deze jongeman zijn verantwoordelijkheden en de behoeften van zijn reizigers flink heeft onderschat is vanaf het begin duidelijk (hij is vermoedelijk de enige millennial die meent dat boomers met weinig tevreden zijn), maar dat roept wel vragen op over hoe deze groepsreis eigenlijk is geadverteerd. Wanneer aan het einde van de eerste reisdag op verzoek van de senioren een slaapplek moet worden gezocht, wekt dat de indruk dat het initiële idee was om ze in het busje te laten overnachten. Daar zullen de meeste twintigers niet eens voor te vinden zijn, laat staan zeventigplussers.
Een van de reizigers blijkt bereid haar dikke portemonnee te trekken zodat iedereen een behoorlijke accommodatie heeft, maar wanneer in een latere scène in alle gezelligheid de ene na de andere fles wijn wordt geleegd is het kennelijk wel weer aan hun alcoholvrije chauffeur om de rekening te voldoen. Kennelijk zijn alle consumpties bij de prijs ingegrepen, maar voor de rest mag je het zelf uitzoeken.
Voor een film die zijn doelgroep zo schaamteloos poogt te behagen, is het eigenlijk verrassend dat de jonge reisleider nog zo'n prominente rol mag vervullen. Onnodig ook, want de film was waarschijnlijk nog een tandje leuker geweest als hij gewoon bij de eerste tegenslag huiswaarts zou vluchten, waarmee het aan de assertieve senioren zelf was om er toch een geslaagde trip van te maken. Het is immers niet alsof Neem Me Mee de jeugdige kijker te vriend hoeft te houden. Die zal deze film sowieso links laten liggen.
