Dat Minions als knuffel te winnen zijn op de kermis is een teken dat de kleine gele brabbelaars een begrip zijn geworden. Ze zijn echter zulke overdreven typetjes dat je helemaal weg van ze bent of ze niet kunt uitstaan. Producent Chris Meledandri is fan van hysterisch gedrag in de films die zijn animatiestudio Illumination verlaten. Dat is duidelijk terug te zien in het voorfilmpje van Migration (met Minions uiteraard), maar de hoofdfilm zelf leunt minder op heftige slapstick.
Eend Mack heeft er weinig vertrouwen in dat hij en zijn vrouw en twee kinderen zichzelf kunnen redden in de buitenwereld, dus ze blijven waar ze zijn in hun veilige vijver. Dan ontdekt hij dat zijn oom er ook altijd zo over dacht. Diens verwaarloosde leven is geen fraai toekomstbeeld. De hele familie slaat dus maar de vleugels uit om de winter door te brengen in Jamaica. De reis is niet zonder hindernissen en aan Mack de taak om op zichzelf en zijn gezin te vertrouwen.
Het scenario voor deze film is geschreven door Mike White, die groot succes boekte met zijn serie The White Lotus. Dat was verre van zijn debuut, White is al jaren werkzaam in Hollywood en heeft heel wat bekende titels op zijn naam staan zoals School of Rock. Dit is ook niet zijn eerste uitstapje naar animatie. Wat opvalt is dat zijn werk meestal goed scoort bij publiek en pers.
Voor Migration mag hij wederom een dikke voldoende noteren. De volwassen thema's waar White graag over schrijft in projecten waarin hij ook regisseur en producent is zijn nergens te bekennen, het is een vlotte familiefilm met een warm hart. Het duurt niet lang voordat het avontuur start en er kan makkelijk worden meegeleefd met Macks verandering van gedachte bij het zien van zijn verlepte oom (met de ruwe stem van Danny DeVito).
Het is al meteen spannend wanneer de eendenfamilie moet overnachten bij twee reigers, de vogels waarvan Mack heeft gezegd dat ze eenden eten. De jongste kijkers vinden het misschien net iets te eng, maar het duurt niet lang en algauw volgt opluchting. Donkerder dan dit wordt het ook niet.
De 'humor' uit het voorfilmpje waarin Vector, de slechterik uit de Despicable Me-films, onder andere twintig keer wordt overreden door een jeep, is nergens te bekennen. Er zitten oprecht goede grappen in. Dat komt ook vanuit een getalenteerde stemmencast bestaande uit ervaren komedieacteurs zoals Carol Kane, Keegan-Michael Key en Awkwafina.
Tegelijkertijd bezitten deze personages ook het warme hart dat White regelmatig in zijn werk stopt. Awkwafina speelt Chump, een duifje dat ogenschijnlijk een zwaar leven heeft. Het vogeltje is grofgebekt, maar besluit de familie alsnog te helpen en krijgt voordat ze van elkaar scheiden nog een compliment. "Ik hou van jullie!", roept Chump ze nog na. Een ander voorbeeld is Key die als opgesloten papegaai de familie vertelt hoe ze naar Jamaica moeten vliegen. Een van Macks kinderen zegt dat het niet oké is om hem achter te laten in zijn kooi, wat leidt tot een actiescène waarin ze hem proberen te bevrijden.
Mack is als eerste aan de beurt om zijn bekwaamheid te ontdekken. Hij vindt zijn kracht en is er trots op. Het enige dat dan nog overblijft is dat hij moet inzien dat zijn kinderen die ook bezitten, en dat het niet erkennen daarvan er alleen maar voor zorgt dat ze net zo'n laag zelfbeeld van zichzelf hebben als hij zijn hele leven heeft gehad. Dat is het moment voor de laatste akte waarin Mack geen andere keuze heeft. Tegelijkertijd is het een spannende actiescène.
De animatie ziet er goed uit en er is een aparte stijlkeuze gemaakt: alle dieren, mensen en natuur zijn erg kleurrijk en overduidelijk geanimeerd, terwijl alles wat door mensen gemaakt is er heel realistisch en levensecht uitziet. Misschien is dat om te laten zien dat de natuur de best passende omgeving is voor levende wezens.
Het blijft verder wel wat aan de lichte kant. Mike White is niet vies van wat maatschappelijke kritiek, maar gaat puur voor familievermaak. Er zit een kort emotioneel moment in dat leentjebuur speelt bij Toy Story 3. Het personage van oom Dan hangt er vanaf het begin van de migratie een beetje bij, terwijl het een lollige aanwezigheid had kunnen zijn.
Migration wordt geen film die kinderen onophoudelijk opzetten tot ouders er gek van worden, maar voor een keertje in de bioscoop is het een grappig en warm verhaal waar het hele gezin van kan genieten. En met een beetje geluk heeft Chris Meledandri geleerd dat personages niet murw geslagen hoeven te worden om het publiek aan het lachen te krijgen.
