Ondanks films zoals Face/Off, Mission Impossible 2 en Red Cliff heft John Woo een discutabele reputatie als actieregisseur. Critici vinden zijn films óf te vergezocht óf te serieus van toon. Met zijn nieuwe film Silent Night doet hij duidelijk een stap terug in een poging om een simpele(re) actiethriller te maken. Met matig succes.
Nadat Brian in zijn keel is geschoten door een crimineel kan hij niet meer praten. Na wekenlang in het ziekenhuis te hebben gelegen komt hij erachter dat diezelfde crimineel verantwoordelijk is voor de dood van zijn zoontje. Na zich maandenlang uit zelfmedelijden bezat te hebben besluit Brian wraak te nemen op de man die zijn leven heeft verpest. Er is alleen één probleem: de crimineel is de baas van een bende, en om bij hem te komen moet Brian eerst langs alle handlangers.
Brians beperking levert een interessant concept op voor de presentatie van het verhaal, maar het voegt helaas weinig toe. Het geeft regisseur John Woo vooral een creatieve uitdaging om de film zonder dialoog coherent te maken. In dat opzicht slaagt de film met vlag en wimpel; ook zonder dialoog blijft goed duidelijk wat er gebeurt en wat de motivaties en gedachtes van personages zijn.
Het probleem is dat Brians gebrek niet zorgt voor een extra dimensie. Voor het verhaal had het niet veel uitgemaakt of Brian kon praten of niet. Hierdoor voelt het concept meer als een leuke marketingtruc dan een doordachte toevoeging. Buiten de stilte is Silent Night niets meer dan een goedkope namaak van een John Wick-film.
Waar de John Wick-films echter bewust over de top zijn, doet deze film heel hard zijn best om cool te zijn. De bendeleden zien er komisch kwaadaardig uit, met lelijke gezichtstattoos en dergelijke. Toch is er geen greintje humor of zelfbewustzijn te bespeuren. De serieuze toon probeert een sterke emotionele band op te roepen tussen Brian en de kijker maar slaagt daar niet in. Hoewel zijn motivaties duidelijk zijn, ontbreekt het aan andere ingrediënten om actief met Brian mee te voelen.
Het probleem ligt in ieder geval niet bij Joel Kinnaman, die dit jaar bewijst dat hij behoorlijk diverse personages kan neerzetten binnen de stoeremannenrol. Hoewel hij net als in The Suicide Squad en Sympathy for the Devil een macho is, slaagt hij erin om Brian Godlock te onderscheiden van zijn andere rollen. Aangezien Brian niet praat is het des te indrukwekkender dat we alles over hem leren via zijn gezicht en lichaamstaal.
De eerste helft van de film drijft vooral op Kinnamans overtuigingskracht. De film besteedt veel tijd aan Brians voorbereiding op zijn wraaktour. Dit gedeelte voelt een beetje aan als uitgerekte korte film. De actie in de tweede helft is vermakelijk, maar bij lange na niet bevredigend genoeg om de lengte van de eerste helft te rechtvaardigen. Silent Night is geschikt voor een avondje uit, maar mist een bevredigende punch.
