Regie: James Bird | Scenario: James Bird | Cast: Jonathan Rhys Meyers (William Bradwell), Elena Kampouris (Meredith), Fletcher Donovan (Keene Morrison), Agam Darshi (Louise), Doron Bell (Jack Doekersen), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2022

Een vaker uitgewerkt concept is dat van liefde tussen de mens en mensachtige robots. Wifelike sluit aan bij de trend en haakt in op het grotere gesprek rondom kunstmatige intelligentie. Want hoe moreel is het om een relatie te beginnen met een robot? Hoeveel vrije wil heeft de robot van zichzelf? En kan de robot uiteindelijk mens genoeg worden om mee te draaien in de maatschappij? Al deze grote vraagstukken worden aangekaart, maar vervolgens niet uitgewerkt. Wat overblijft is een exploitatiefilm waarin vrouwelijke robots niets meer zijn dan seksslaven.

Meredith is een 'wifelike', een robot die wordt gebruikt om het rouwproces van nieuwe weduwnaars te verkorten. Want in plaats van daadwerkelijk de emoties te voelen van dood van hun vrouw, stoppen ze direct al hun energie in een verheerlijkte sekspop die elke dag meer op een mens lijkt. Met haar menselijke partner William lijkt er ook al snel meer aan de hand te zijn, wat zich over de rest van de film uitspeelt.

Hoewel er erg weinig positiefs over Wifelike gezegd kan worden, kan het acteerwerk van Elena Kampouris toch wel een pluim krijgen. Aangezien het over mensachtige robots gaat, duikt de film al snel in de 'uncanny valley'. En dat kan alleen effectief werken als de centrale 'wifelike' dit bijna menselijke goed kon acteren. Op sommige punten voelt het net nep, en dat creëert een onbetrouwbare sfeer door het geheel heen.

Helaas is daarmee ook al het positieve gezegd. Wifelike is erg lui geschreven wil maar niet spannend genoeg worden om daadwerkelijk interessant te zijn. Het voelt eerder alsof de dramatische lijn enkel bruggetjes vormt tussen de overdreven lange (en verschrikkelijk ongemakkelijke) seks- en actiescènes. Tel daar het saaie, ongeïnspireerde acteerwerk bij op van vrijwel de gehele cast en er is weinig om voor te blijven zitten.

Wifelike is tergend traag en daar bovenop ook nog voorspelbaar. Als aan het einde nog een plottwist wordt geïntroduceerd (die er al van mijlenver zat aan te komen), denken de filmmakers alles in een nieuwe context te plaatsen. Jammer genoeg is alles uit de plottwist al op eerdere momenten uitgelegd, waardoor deze laatste twintig tot dertig minuten vooral storen en de film nog tergender laten voelen.

Het is duidelijk dat er amper vrouwen in het schrijf- en productieproces aanwezig waren. En hoewel dat niet per se een probleem is, zorgt het in dit geval voor een uiterst uitbuitende film die exclusief voor de mannelijke blik is gemaakt. Wifelike probeert de kracht van geëmancipeerde vrouwen aan het einde nog centraal te zetten, maar kan de stereotypische blik van de rest van de film niet tegenwerken.

Er zijn genoeg films en series die over een vergelijkbaar thema iets nuttigs te zeggen hebben. Bij bijvoorbeeld oude Black Mirror-afleveringen kunnen nog een nuttige discussie opleveren over dit thema, maar hier is niets minder waar. Mocht iemand op zoek zijn naar een kleine twee uur vol naakte vrouwen, slecht acteerwerk en oogrolwaardige dialoog, is Wifelike de perfecte zit.

Wifelike is te zien bij Netflix.