Ooit was Gracie in het nieuws vanwege een schandaal. Nu wordt er een bioscoopfilm gemaakt over haar en actrice Elizabeth zal haar vertolken. Om een goed inzicht te krijgen gaat Elizabeth op bezoek bij Gracie en haar gezin om haar te observeren en een completer beeld te krijgen van wat er nog meer rondom de zaak speelt. Gracie wil graag de touwtjes in handen hebben, maar met haar controle geeft ze meer bloot over zichzelf dan ze denkt.
In het Engels is een 'May December'-relatie een uitdrukking voor twee partners met een flink leeftijdsverschil. De leeftijd van Gracie blijft onbenoemd, maar ze is in ieder geval vijftigplus. Haar echtgenoot is zesendertig. Tenminste, dat is hij nu. Want het schandaal komt uit een tijd dat hij nog onder de legale leeftijdsgrens zat.
Dit is geen mysterie, dus het is niet lang wachten op de onthulling van wat er ooit voorviel. Maar de details komen stukje bij beetje aan het licht en dat zorgt voor een groeiend gevoel van verbazing en walging, omdat het abstracte concept steeds meer realistische vorm krijgt. Het meest verontrustend is de houding van Gracie. Elizabeth interviewt haar toenmalige advocaat die aangeeft dat het kwartje bij haar nooit is gevallen, waarop Elizabeth leert dat Gracie tot op de dag van vandaag nog steeds geen benul heeft van de ernst.
Het klinkt als een serieus en zwaar drama. Aan de ene kant is het dat ook, het is een behoorlijk heftig thema dat op een bij-de-strot-pakkende wijze is uitgevoerd. Aan de andere kant valt er zowaar ook heel wat te lachen. Bijvoorbeeld als Julianne Moore intens naar de inhoud van de koelkast kijkt terwijl de dramatische muziek opzwelt, totdat ze zegt: "Ik ben bang dat we niet genoeg knakworstjes in huis hebben".
Die onnatuurlijke doch effectieve humor zit er van begin tot einde in, en het is een van de vele bizarre ingrediënten in deze mix die samenkomt tot effectief geheel. Zowel Gracie als Elizabeth is een vreemd personage. Eerstgenoemde ligt zonder uitleg huilend in bed op te merken dat haar man naar rook stinkt, de tweede gaat liggen op de plek waar Gracie en haar man ooit seks hadden om de daad na te bootsen.
Een ijzersterk element is hoe helder de karakters van de driedimensionale personages zijn neergezet. Elizabeth is een typische Hollywoodactrice die meent intelligenter, sympathieker en echter te zijn dan ze werkelijk is. Gracie is een onzekere controlefreak die meent een flexibele sterke vrouw te zijn. Haar man Joe is iemand die als kind meende heel volwassenen te zijn en nog niet heeft geleerd dat hij emotioneel nooit voorbij het punt is gegroeid van kind dat meent heel volwassen te zijn.
Dat hun zoon Charlie meer volwassen overkomt dan beide ouders is een grappig en sterk punt. Een beetje jammer is dat zijn emotionele groei wordt toegeschreven aan het gebruik van softdrugs. Hun dochter Sarah is een gewone tienermeid, haar leed wordt helder op het moment dat ze voor een jurk gaan winkelen en Gracie opmerkt dat ze het zo dapper vindt dat Sarah mouwloos durft te lopen met die armen van haar. Dat is tevens een eerste blik in de verknipte geest van moederlief.
Een ander vreemd ingrediënt is het camerawerk en de apart gekozen positioneringen. Als Elizabeth zich op de plaatselijke school laat interviewen door theaterstudenten staat Natalie Portmans gezicht helemaal aan de zijkant. Het merendeel van het beeld is gevuld met de vloer van de ruimte. Het werkt en forceert het oog volledig naar Portman die zonder gêne spreekt tegen pubers over seksscènes draaien.
Beide actrices zijn volledig op dreef. Portman gaf het scenario voor deze film aan de regisseur, en die haalde er vervolgens Moore bij (ze hebben al eerder samengewerkt aan Far From Heaven. Het is duidelijk dat ze met z'n drieën hebben gesproken over het doorgronden van deze mensen, en meer tijd hadden om te repeteren. Ondanks hun faam voelt het toch alsof we naar Gracie en Elizabeth kijken.
Het gaat een tikje te lang door. Op een gegeven moment zijn de personages en de situatie helemaal helder. Er is te weinig om het plot een nieuwe boost te geven. Films zoals deze hebben nooit een spannende climax, maar werken toe naar een emotionele afsluiter. De kijker is er eerder klaar voor dan de film zelf. Maar ach: een sterk en interessant komisch drama dat tijd vult met meer van hetzelfde is op dit kwaliteitsniveau zeker geen misdaad.
