Regie: Hiroyasu Ishida | Scenario: Hiroyasu Ishida, Hayashi Mori | Cast (stemmen): Asami Seto (Natsume), Mutsumi Tamura (Kosuke), Ayumu Murase (Noppo), Inori Minase (Reina), Yumiko Kobayashi (Taishi), e.a. | Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2022

In onder andere de Japanse cultuur is er het idee dat een woning een levende entiteit kan zijn. Deze is zich bewust van zijn bewoners en oefent, voor zover mogelijk, invloed op ze uit. Er zijn meerdere horrorfilms waarin dat op een negatieve manier gebeurt, maar in Drifting Home is dat zeker niet het geval. De geest van een flatgebouw bekommert zich om twee kinderen die er ooit hebben gewoond en vindt geen rust totdat hun gebroken band geheeld is.

Als kleuters waren Natsume en Kosuke beste maatjes die in hetzelfde appartementencomplex woonden. Nu ze oudere kinderen zijn gaan ze niet meer met elkaar om en wonen ze elders omdat het voormalige pand op het punt staat te worden gesloopt. Op een dag belanden ze met wat klasgenoten en de mysterieuze Noppo op het dak van deze flat, als een wolkbreuk ze plots verplaatst naar een zee. Het groepje kinderen moet zichzelf zien te redden op een drijvend gebouw, terwijl Natsume en Kosuke hun oude band onder de loep leggen.

Waar de Pixar-film Up gaat over een oude man die zijn huisje niet kan loslaten vanwege zijn herinneringen aan samenwonen met zijn vrouw, is het in Drifting Home het huis dat geen rust kan vinden totdat twee geliefde bewoners hun ruzie hebben bijgelegd. De reden dat de flat zich in een oogwenk kan verplaatsen van woonwijk naar oceaan krijg je niet. Het is anime, neem het maar gewoon voor lief.

Voor de boodschap van dit verhaal hoef je niet diep te graven. Het is anime, dus subtiliteit is ver te zoeken - de dagen waarin het plot op een gegeven moment te bizar werd om het nog te kunnen volgen zijn voorbij. En dat is goed, want met de eindeloos creatieve mogelijkheden van tekenfilms is het prettig om in ieder geval te begrijpen wat de onderliggende reden is voor een onbegrijpelijke situatie.

Nog een typisch animedingetje: schreeuwende personages. Ook niet onlogisch omdat het verhaal gaat over kinderen die ineens ver van huis zijn. Ze zijn gestrest en moeten zien te overleven. Als je van dit type films houdt, is het constante gebrul regelmatig grappig. Ben je minder bekend met Japanse tekenfilms, dan kan dit al gauw op de zenuwen gaan werken.

Het zijn wel leuke figuren. De kleine Taishi, een van de klasgenoten, is een hyperactief knulletje met een grote mond en een stuk minder lef wanneer het erop aankomt. Reina is het populaire rijkeluisprinsesje dat haar wanhopige verliefdheid voor Kosuke niet onder stoelen of banken steekt. De twee hoofdpersonages zijn wat neutraler, maar je leert ze beter kennen terwijl hun verleden zich stukje bij beetje openbaart.

Drifting Home is speciaal voor Netflix gemaakt, maar evengoed traditionele anime die vrijwel geheel met de hand is getekend. Er zit wat computerwerk in, maar dat pik je er makkelijk uit. Regisseur Hiroyasu Ishida is geen nieuwkomer en de productie komt van Studio Colorido, die bij inmiddels redelijk bekend zal zijn, al is de roem van Studio Ghibli nog ver weg.

Drifting Home is geen uitschieter. Het is twee uur kijken naar een speels avontuur, mooi geanimeerd en voorzien van de gebruikelijke sprookjesachtige achtergrondmuziek. Er wordt gemikt op de emoties van de kijker, maar waar het gebouw een paar jaar heeft (mee)geleefd met Natsume en Kosuke, ken je ze als kijker maar net. En direct hartverwarmend zijn ze nou ook weer niet.

Je gaat gewoon mee in het verhaal en daar blijft het bij. Gelukkig is het een erg apart sprookje dat donkere momenten niet schuwt. Overleven en omgaan met traumatiserende gebeurtenissen is een organisch onderdeel van het geheel, zonder dat dit ooit ongeschikt wordt voor jonge kijkers. Wie weet worden ze er zelfs braver van, nu ze hebben geleerd dat zelfs hun huis ze in de gaten houdt.

Drifting Home is te zien bij Netflix.