Regie: Robert Marianetti, Robert Smigel en David Wachtenheim | Scenario: Robert Smigel, Adam Sandler en Paul Sado| Originele stemmen: Adam Sandler (Leo), Bill Burr (Squirtle), Cecily Strong (Ms. Malkin), Jason Alexander (Jayda's vader), Rob Schneider (directeur), Allison String (Ms. Salinas), Jo Koy (Coach Kimura), Sadie Sandler (Jayda), Sunny Sandler (Summer), e.a. | Speelduur: 102 minuten | Jaar: 2023

Grapjas Adam Sandler richtte bijna een kwart eeuw geleden zijn eigen filmproductiemaatschappij op, waarmee hij voornamelijk komedies afleverde. Met het mede door Sandler geschreven Leo brengt zijn Happy Madison Productions een tweede animatiefilm na de regelrechte flop Pixels. Het door de computer uitgespuugde animatieavontuur is weliswaar geen hoogstandje, maar is een stuk beter te pruimen dan de voorganger.

Sandler dook ook nog eens de studio in om de titelfiguur van een stem te voorzien. Leo is een vierenzeventigjarige hagedis die samen met zijn beste vriend, de schildpad Squirtle, zijn leven slijt in een klaslokaal op een basisschool ergens in Florida. Het reptiel heeft het gevoel dat de tijd begint te dringen, want hij is immers al bijna vijfenzeventig. Hij zou heel graag nog eens de wijde wereld intrekken, te beginnen met de Everglades.

De kinderen van Leo's klas gaan hun laatste schooljaar in en bereiden zich voor op de middelbare school. Als hun vaste onderwijzer met zwangerschapsverlof gaat, zijn de leerlingen aangewezen op de strenge juf Malkin. Zij houdt er vooroorlogse onderwijsmethodes op na en stelt voor dat elk weekend een andere leerling Leo onder hun hoede neemt. Geen enkele scholier heeft er zin in, tot ze erachter komen dat Leo over speciale gaven beschikt.

Er zijn meerdere animatiefilms verschenen waarbij de jeugdige hoofdpersoon op een keerpunt in het leven is beland. Een bekend voorbeeld is natuurlijk Inside Out, waarbij het draaide om een verhuizing en de opkomende puberteit. De emoties die de basisschoolscholieren in Leo doormaken zijn een stuk minder heftig. Bij hen draait het om populariteit, te veel kletsen, een streberige vader en een drone, die als manusje van alles fungeert en garant staat voor best een aantal originele vondsten.

Leo blijkt door zijn jarenlange ervaring met uiteenlopende schoolklassen die kwamen en gingen het vermogen te hebben om ze van een peptalk te voorzien. Het is echter wel een geheim dat de hagedis kan praten en hij laat dan ook elke leerling zich speciaal voelen. Het zorgt voor vluchtige momenten waarbij Leo's logeerpartijtjes in de weekenden zich in razend tempo afwisselen. Te weinig om echt een band met de kinderen te krijgen.

Omdat er niet per se bij een specifiek kind wordt stilgestaan en Leo de spil van deze animatiefilm is, willen de gevoelens waarmee de tieners worstelen niet echt beklijven. Daarnaast is het een merkwaardige keuze om de geanimeerde figuurtjes om de haverklap in zingen te laten uitbarsten. De onaffe liedjes zijn weinig memorabel, zijn vaak behoorlijk praterig en missen een catchy melodie.

Echt een eigen smoel heeft Leo niet, maar de slome stem van Sandler roept wel de nodige sympathie op. De comedyacteur wist bovendien zijn dochters te charteren voor de stemmen van twee scholieren. Leo kent te veel afleidende details, zoals de ontzettend irritante karikaturale hyperactieve kleuters van de school, om de middelmaat te ontstijgen.

Leo is te zien bij Netflix.