Regie: Anders Hazelius | Scenario: Jessica Jankert | Cast: Flutra Cela (Mila), Judith Sigfridsson (Kia), Agnes Lindström Bolmgren (coach Lollo), e.a. | Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2023

Als er over een film of serie wordt gezegd dat hij voor een gerichte doelgroep is gemaakt, klinkt dat soms als een degradatie. Het idee is dan dat kijkers die niét tot die doelgroep behoren sneller zouden vaststellen dat het eindresultaat weinig voorstelt. De makers van het Zweedse Forever hoeven daar in ieder geval niet voor te vrezen. Dit trotse tienerdrama, over de beproefde vriendschap tussen twee voetballende vriendinnen, is inderdaad vooral een must voor meisjes die zich in het verhaal herkennen, maar het (spel)plezier en de energie spatten van de vaardig afgewerkte productie af.

Na een ontspannen potje afwerken op doel kalkt de voetballende tiener Kia een liefdevol 'forever' op haar noppen. Voor haar ambitieuze hartsvriendin Mila betekent het moment veel: we komen er snel achter dat ze geen vader heeft, zich moeilijk concentreert op school en met haar moeder vanuit Kosovo naar Zweden is gekomen. Kia is 'alles wat ze heeft': haar beste maatje én haar teamgenote.

Toch is er ook een belangrijk verschil tussen de vriendinnen, en dat test in Forever al snel de houdbaarheid van hun innige vriendschap. Voetbal is voor Mila niet alleen haar enige uitlaatklep, maar ook haar grootste talent, terwijl Kia net zo goed bezig is met andere dingen die bij haar leeftijd horen. Een avondje bankhangen met twee spelers van het jongensteam mondt zo onvermijdelijk uit in liefdesperikelen, met als uitkomst dat Mila zich gepasseerd en alleen voelt.

Haar frustraties komen onder meer tot uiting op het voetbalveld, waar de energieke dribbelaarster het even niet meer kan opbrengen om de bal op het juiste moment af te spelen. Het komt haar op een reprimande te staan van haar kersverse coach, een mondige ex-voetbalster die de verhoudingen binnen het Onder 16-team in korte tijd op scherp zet.

Dat laatste gebeurt op verschillende niveaus: als de coach besluit dat de huidige keepster, een meisje met een migratieachtergrond, beter vervangen kan worden, impliceert een daaropvolgend opstootje met de vader van het meisje (eveneens de vorige coach) dat de nieuwe verantwoordelijke vanuit een racistisch motief handelt. Helaas wordt de confrontatie niet scherper uitgewerkt (en verdwijnen de personages van de coach en zijn dochter naar de achtergrond), waardoor het blijft bij een voorzichtige, halfslachtig geaccentueerde suggestie van een breder sociaal-cultureel probleem.


Het is niet het enige moment in dit tienerdrama waarop een personage in een bijrol onrechtvaardig handelt, maar er niet voldoende scherpte of nuance wordt aangebracht. Zo gaat de moeder van Mila in aanloop naar een belangrijk toernooi nogal ver in een uiterste poging om haar dochter aan haar schoolwerk te houden, zodanig dat je je als kijker eenvoudig gestuurd kunt voelen in je antipathie: door de ogen van Mila staat haar eigen thuissituatie namelijk nog eens extra in contrast met die van Kia, wiens ouders beide meisjes overal naartoe brengen en hun dochter onvoorwaardelijk aanmoedigen.

'Zonder obstakels op de weg is er geen overwinning mogelijk', moeten regisseur Anders Hazelius en scenariste Jessica Jankert gedacht hebben, want uiteindelijk wil de film vooral uitdrukken dat het voor meisjes als Mila niet langer verboden is om te dromen. Het is in dat kader nog steeds storend, maar wel iets begrijpelijker dat sommige conflictsituaties in het schrijfwerk zo dik zijn aangezet; ze zullen bij een deel van het (doel)publiek vermoedelijk wel extra sympathie voor de dappere voetbalster oproepen.

In feite heeft Flutra Cela (Mila) zulke duwtjes in de rug eigenlijk helemaal niet nodig. Zij en Judith Sigfridsson (Kia) vertolken de meisjes speels en energiek, en weten ondanks hun duidelijke onderlinge verschillen te overtuigen in hun rollen als vriendinnen. Ook non-verbaal weten de twee zich goed dramatisch uit te drukken, en dat is knap als je ziet dat de online filmdatabases geen verdere acteerervaringen vermelden.

Bij Cela zal dat laatste er ongetwijfeld mee te maken hebben dat een snelle zoekbeurt de resultaten van een Zweedse club en een portretfoto van een nationaal jeugdelftal tevoorschijn tovert. Hazelius castte in de eerste plaats dus een ster op het veld. Het is een meta-knipoog van de makers dat het meisje, dat ondanks de montage-ingrepen in de veldscènes (inderdaad) overduidelijk kan voetballen, tegen het einde met haar echte achternaam op haar tenue het stadion mag betreden. De dromende talenten van vandaag zijn oprecht de mogelijke voetbalheldinnen van morgen.

Forever is te zien bij Netflix.