De opening van Une Nuit toont hoe verschillende individuen zich in een Parijs' metrostation een weg naar een perron banen. Uiteindelijk blijven we hangen bij Nathalie, die in een bomvolle metro tegen Aymeric botst, waarna een kinderachtige ruzie tussen de twee ontsteekt. De openingsshots voelen achteraf als een crue grap; de film had over elk van de andere in beeld gebrachte mensen kunnen gaan, maar de resterende anderhalf uur moeten we het doen met dit vermoeiende tweetal.
Iedereen die weleens met het openbaar vervoer reist, heeft dergelijk gekibbel om niets ongetwijfeld ooit eens aanschouwd. De meewarige blikken van de andere reizigers spreken dan ook boekdelen. Wellicht zijn dergelijke situaties onvermijdelijk wanneer je mensen na een lange dag in te grote getalen bij elkaar zet. Maar nee, kennelijk moet het geruzie tussen Aymeric en Nathalie blijk geven van aantrekkingskracht, getuige de abrupte overgang naar seks in een fotohokje. De lusten waren blijkbaar zo groot dat ze daar niet eens mee konden wachten tot ze op een minder publieke plek waren.
Films voeren wel vaker personages op die van vijandigheid naar lust of romantiek omschakelen, maar meestal zitten daar wel een of meerdere stappen tussen. Misschien kan de spanning uit de lucht worden gehaald met een oprechte verontschuldiging, een vriendelijk woord of een helpende hand? Nee, gewoon een nietszeggende blik; dat moet genoeg zijn. Aymeric noemt het chemie, maar voor de kijker is die nauwelijks voelbaar.
Met hun lusten bevredigd zouden de twee vreemdelingen elkaar prima gedag kunnen zeggen, maar ze kiezen ervoor gezamenlijk door het nachtelijke Parijs te zwerven en elkaar converserend beter te leren kennen. Volgens de aftiteling is de film gebaseerd op een idee van Alex Lutz (die ook vermeld staat als producent, schrijver en regisseur én de mannelijke hoofdrol op zich neemt), maar dat idee lijkt nauwelijks meer dan: "Wat als we Before Sunrise remaken met iets oudere mensen?"
De romantische klassieker van Richard Linklater bood nog een goede reden waarom de hoofdpersonen een nacht lang door de stad doolden (geen geld voor een hotelovernachting), maar Lutz lijkt niet verder te hebben gedacht dan een werkbaar concept voor een niet al te complexe film. Mogelijk zijn Aymeric en Nathalie allebei dusdanig ongelukkig met hun thuissituatie dat ze liever in elkaars gezelschap blijven dan huiswaarts keren, maar daar wordt in de dialogen onvoldoende op ingegaan.
Voor een film die bijna volledig bestaat uit twee converserende mensen zijn de dialogen sowieso niet bijster sterk. Aymeric en Nathalie keuvelen over van alles, maar echt verrassend of inzichtelijk zijn hun conversaties nooit. Dat ze iets te vaak spreken in vaagheden is onderdeel van een dubbele laag, maar wie zich daardoor laat verrassen moet toch echt eens meer films bekijken.
Une Nuit laat zien dat een ogenschijnlijk simpele film zoals Before Sunrise lang niet zo makkelijk te maken is als hij doet voorkomen. Chemie laat zich niet afdwingen, maar scherper geschreven persoonlijkheden en creatiever ingestoken scènes zouden al een hoop doen voor het kijkgenot. Bovenal zou het samenzijn van de twee hoofdpersonen dusdanig boeiend moeten zijn dat je ze graag blijft volgen. En dat is simpelweg niet het geval. Het is dan ook tekenend dat in de boeiendste scène de twee hoofdpersonen elk met iemand anders in gesprek raken.
