Regie: Thom Zimny | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2023

De manier waarop Sylvester Stallone spreekt is iconisch. Tijdens zijn geboorte ging er iets mis, waarbij een klein deel van zijn gezicht verlamd raakte, wat zijn articulatie voorgoed in de weg zou zitten. Maar wat blijkt: de acteur blijkt in films zijn stem iets te verlagen om stoer over te komen, en wanneer hij spreekt met zijn echte, hogere stem is hij een stuk beter verstaanbaar!

Deze documentaire over de bekende acteur begint bij de achtergrond van zijn ouders en zijn gezinslevens, maar richt zich al gauw op zijn carrière in Hollywood (die breder is dan alleen acteren). Stallone blikt zelf terug op zijn successen en misstappen, maar luistert ook naar een opname van een oud interview. Het eindigt met zijn Expendables-franchise.

Zijn hoofdrol in een seksfilm toen hij nog onbekend was wordt overgeslagen. Apart, want als het aankomt op zijn emoties neemt de man geen blad voor de mond. Dat is erg mooi en sterk, want waar zijn moeder geen lieverdje was - ze leeft nog steeds en is plastisch zo verbouwd dat ze amper haar eigen naam kan uitspreken - was zijn vader een gewelddadige tiran die heel wat littekens heeft achtergelaten. Voornamelijk emotionele.

Het lijkt er op dat Stallone zich lange tijd heeft proberen te bewijzen tegenover zijn vader. Vanwege zijn uiterlijk en stem kreeg hij geen hoofdrollen aangeboden. Om diezelfde reden ziet men hem ook niet aan voor bijzonder snugger; een lid van Mensa is hij zeker niet, maar Sylvester Stallone is een begaafd schrijver. Om zichzelf dan maar een hoofdrol te geven schreef hij Rocky, en dat script won een Oscar.

Vanaf dat punt in de film gaat het bijna uitsluitend over zijn filmwerk. Rocky was een groot succes, daarbij kwam ook de gebruikelijke kritiek. Maar hij bleef zichzelf bewijzen. Hij schreef mee aan de boekverfilming van First Blood, de eerste Rambo-film, en het was (volgens hem) zijn idee om, anders dan in het boek, het hoofdpersonage te laten leven. Omdat het anders voor al die echte veteranen een wel heel hopeloos toekomstbeeld zou scheppen.

Er komen heel af en toe nog wat privézaken tussendoor. Het schokkendst is de polowedstrijd die hij zelf organiseerde om een potje te kunnen spelen met zijn vader, die zijn zoon uit jaloezie op zijn rug slaat met de polohamer. Ook de dood van Stallone's zoon komt even als melding in beeld, alhoewel er niet over wordt uitgeweid.

Het woord is niet slechts aan de man zelf. Zijn broer en enkele mensen uit het vak doen ook een duit in het zakje. Het blijft leuk om te zien hoe Arnold Schwarzenegger, de man die hem vroeger niet kon uitstaan en als zijn grootste concurrent zag, tegenwoordig met zo veel terechte lof over hem spreekt en zelfs opmerkt dat Stallone vanwege zijn schrijven meer talent heeft dan hijzelf.

De documentaire is uiteraard heerlijk voor de fans, maar lijkt te zijn gemaakt voor jongere generaties die amper of niet bekend zijn met zijn werk. De hits en flops komen in snel tempo voorbij, en dat is het zo'n beetje. Tussendoor zijn er soms beelden van een verhuizing, maar daar wordt niet over gesproken en het is zelfs niet eens duidelijk of hij zijn huidige woning verlaat of net is ingetrokken. Daardoor blijft dit onnodige opvulling.

Amerikanen zijn nogal van de therapie (en daar is niks mis mee), en beroemdheden zijn er al helemaal fan van. De manier waarop Stallone zijn gevoelens jegens zijn vader omschrijft verraden heel wat uren op de bank bij de psycholoog. Daarmee laat deze documentaire ook zien hoe makkelijk een ouder permanente schade kan toebrengen: hij heeft inmiddels veel rust, maar te vergeten is het nooit. Eén ding is zeker na het zien van Sly: deze zoon is vanaf het begin al een beter mens geweest dan zijn vader.

Sly is te zien bij Netflix.