Regie: Sally Aitken, Fraser Grut | Scenario: Sally Aitken | Cast: Greg Page (Yellow Wiggle), Anthony Field (Blue Wiggle), Murray Cook (Red Wiggle), Jeff Fatt (Purple Wiggle), Emma Watkins (vrouwelijke Yellow Wiggle), e.a. | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2023

In Nederland zijn The Wiggles niet razend populair, maar zodra iemand in een Engelstalig land ernaar wordt gevraagd, is de impact van het viertal al snel te merken. Het is nu zelfs de best betaalde Australische act, die na dertig jaar nog steeds optreedt (maar inmiddels wel met andere leden). Daarom is het niet gek dat Hot Potato: The Story of The Wiggles is gemaakt. En zelfs als je niet bekend bent met de band, is deze documentaire een fijne zit.

The Wiggles bestaan uit vier leden, elk gekleed in een eigen kleur shirt, die vanaf de jaren negentig muziek maken voor kinderen. Ze begonnen als groep twintigers die samen wel eens de studio indoken. Eén van de leden schreef onbedoeld een nummer wat heel goed kon werken voor kinderen. Dus ze besloten het op te nemen, en schreven daarbij nog een reeks nummers die ze aan een platenlabel konden presenteren.

Dit groeit uit tot een gigantisch imperium dat tot op de dag van vandaag, dertig jaar later, nog steeds miljoenen fans over de hele wereld heeft. En daarmee trekken ze ook een horde beroemdheden aan, wiens kinderen elke dag naar de muziek luisterden. In de documentaire wordt dan ook een grappige video getoond met John Travolta die hun muziek zingt, vooral leuk dankzij het ongemak op zijn gezicht.

Aan het begin van de documentaire is het niet helemaal duidelijk hoe er in dit kinderlijke verhaal een dramatische lijn verwerkt kan worden, aangezien het begin niet meer dan het ontstaan van de groep vastlegt. Zelfs als dit na een half uur toch redelijk langdradig aanvoelt, heeft dit Australische viertal uiteindelijk toch meer dan genoeg meegemaakt waardoor hun verhaal niet saai wordt.

Toch wordt dit niet altijd even subtiel aangepakt, en voelt het alsof er geen goed bruggetje te vinden was om dramatische momenten in het verhaal te verweven. Met als gevolg dat evenementen als 9/11, de Australische bosbranden van 2019 en de coronapandemie abrupt worden geïntroduceerd. Hierdoor is het tempo niet altijd even fijn is de opbouw erg van de hak op de tak.

Tempo is een vaker voorkomend probleem, en dat is zeker zo aan het begin. Door de veelal persoonlijke verhalen is het lastig in de documentaire te komen. Het mengen van persoonlijke foto's met de professionele beelden van hun huidige shows zijn goed, maar doordat er zo veel in slow-motion wordt gepresenteerd gaat het al snel trekken. Maar het zou natuurlijk oneerlijk zijn om niet dezelfde aandacht te geven aan elk Wiggles-lid dat zich introduceert.

Op het moment dat de documentaire zich richt op hun groeiende beroemdheid krijgt deze meer zeggingskracht. De schrijnende realiteit van hun leven op tour wordt blootgelegd. Zo waren de meeste al vader toen ze begonnen met touren, en moesten hun jonge kinderen thuis achterlaten om andermans kinderen te vermaken. Daarnaast komen ook depressie en gezondheidsklachten voorbij.
Vooral dit laatste zorgt voor een emotionele climax. De leden van The Wiggles lijken nog doodgewone mensen, vol liefde en integriteit, en dat is verfrissend gezien hun beroemdheid.

Het laatste concert dat de oorspronkelijke leden van The Wiggles geven is in een arena vol jongvolwassenen. Beelden van dit concert worden door het hele verhaal gepeperd, maar de opbouw daarvan is dusdanig goed gedaan dat het einde bevredigend is. De nostalgie zal niet bij iedereen aanslaan, maar toch heeft deze documentaire genoeg om iedereens hart te bekoren. En wie weet, misschien geeft het ouders met jonge kinderen wel een nieuwe favoriete band.

Hot Potato: The Story of The Wiggles is te zien bij Prime Video.