Regie: Michael Chaves | Scenario: Ian Goldberg, Richard Naing, Akela Cooper | Cast: Taissa Farmiga (Zuster Irene), Jonas Bloquet (Maurice), Storm Reid (Zuster Debra), Anna Popplewel (Kate), Bonnie Aarons (The Demon Nun), e.a. | Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2023

Al kort na de bioscooprelease van The Nun II verschijnt deze nu alweer op een streamingsdienst. De tot nu toe veelal vernietigende recensies van critici hebben geen enkel effect gehad op het daverend succes in de bioscoop; de film heeft zijn budget zevenvoudig terugverdiend. De demonische non blijkt een onvervalste publiekstrekker, ongeacht de waarschuwingen. Is dit dan werkelijk zo'n gedrocht? Nee, het is gewoon goedkope en onlogische onzin die af en toe wel doet griezelen.

De demon heeft het eerste deel overleefd door een klein stukje achter te laten in Maurice, de man die zuster Irene bij stond in het verslaan van deze kwaadaardige entiteit. Maurice werkt nu als klusjesman in een katholieke school voor meisjes, waar hij niet per toeval terecht is gekomen - en al gauw de oorzaak is van vreemde voorvallen. Het ontgaat de kerk niet, en ze verzoeken zuster Irene om zich weer in de strijd te gooien.

Horrorfilms over religieuze zaken zijn vaak volkomen onduidelijk op het gebied van regels. Waarom kan een non een krachtige demon tijdelijk tegenhouden door een gebedje te prevelen? Op hoeveel afstand werkt zo'n gebedje? Moet het perse een non zijn die dat gebedje uitspreekt? En ga zo maar door.

Dat gebrek aan regels maakt het scenarioschrijvers erg makkelijk, want dat houdt in dat alles kan. En daar maken de schrijvers van The Nun II dan ook gebruik van. Alles gebeurt gewoon, omdat het nou eenmaal zo werkt in de wereld van dit verhaal. De tijd wordt voornamelijk gevuld met een extreem uitgerekte aanloop naar een schrikmoment, en de schrik zit hem in niets anders dan een harde knal muziek.

De prijs voor meest langdurige opbouw en meest belachelijk moment gaat naar de scène waarin Irene belandt bij een verlaten tijdschriften schap, ergens in een steeg in het donker. De pagina's van de tijdschriften beginnen, eerst voorzichtig en uiteindelijk met een orkaankracht, zichzelf om te draaien totdat volkomen voorspelbaar alle plaatjes het beeld vormen van de enge non.

Er is ook getracht om Irene een wat meer persoonlijke achtergrond te geven, door wat flashbacks te laten zien van de moeder die ze als kind heeft verloren, en haar daar af en toe over te laten praten. Het blijkt uiteindelijk geen dramatische ontwikkeling voor het personage te zijn, maar een wending in het plot. Ook wordt er gedaan alsof Irene en Maurice een innige (en uiteraard platonische) band hebben met elkaar, maar dat is niet echt voelbaar.

De kleinere momenten werken wel. Zoals wanneer een van de meisjes op die Franse school oog in oog staat met de duivelse non in het trappenhuis, en dit eindigt met licht dat verschijnt in plaats van met een harde klap. Veel effectiever, en ook gewoon mooi gedaan. Desalniettemin is het hoogtepunt een lange actie-sequentie, inclusief een Indiana Jones-achtige stunt met een instortende trap in een kloktoren.

Dat benadrukt echter op schreeuwerige wijze dat The Nun II niet gemaakt is om een liefdevolle en originele toevoeging te zijn aan het horrorgenre. Men gaat niet voor kwaliteit maar voor de bekende elementen met een spektakel als afsluiter. Best jammer, want zo'n uit de hel gekropen non met magische krachten zou de basis voor een memorabele klassieker kunnen zijn en meer dan alleen een eng uiterlijk. Die make-up blijft wel angstaanjagend.

The Nun II is te zien bij HBO Max.