In de computergame Five Nights at Freddy's kruip je als speler in de huid van een bewaker. Tijdens je nachtdienst moet je ervoor zorgen dat de filialen van een fictieve pizzaketen veilig blijven. Voornaamste bedreiging is de animatronicbeer Freddy, naar wie de restaurants genoemd zijn. Met zijn vrienden heeft Freddy een behoorlijk vijandige instelling. Tot nu toe zijn er negen games verschenen.
In theorie was het best een interessant idee om de gamereeks, waarover ook boeken en stripboeken zijn verschenen, te verfilmen. De schattig uitziende mascottes die een geheel eigen leven leiden, maar een gewelddadige inborst hebben, leveren contrasten op die grote mogelijkheden bieden. Het heeft een behoorlijke tijd geduurd voor het filmproject van de grond kwam. Deze productiehel had een voorteken moeten zijn dat de verfilming maar beter achterwege had kunnen blijven.
Om de boel meer aan te kleden werd het hoofdpersonage, nachtbewaker Mike Schmidt, van een heel achtergrondverhaal voorzien. Na een gewelddadig incident in een winkelcentrum belandt Mike bij het uitzendbureau. Thuis moet hij zorgen voor zijn jongere zus, nakomertje Abby. Omdat Mike de voogdij over Abby dreigt te verliezen aan een bemoeizuchtige tante kan hij weinig anders dan een baan aannemen als nachtbewaker bij een Freddy's-restaurant.
Eigenlijk begint Mike liever niet aan nachtwerk, want hij lijdt onder een slaapprobleem. Hij wordt getergd door steeds weer dezelfde nachtmerrie waarin hij de ontvoering van zijn jongere broer Garrett herbeleeft. In het leegstaande pizzarestaurant lijkt aanvankelijk niet veel te beleven. Mike krijgt af en toe ondersteuning van politieagent Vanessa, die hem duidelijk maakt dat je van goeden huize moet komen om een nacht in het restaurant, dat rijp is voor de sloop, door te brengen.
Regisseur en medeschrijver Emma Tammi heeft heel veel tijd gestoken in het dramatische element van haar gameverfilming. Hierdoor wordt haar tweede speelfilm voortdurend opgehouden door gehannes rondom de in zichzelf gekeerde Abby, het getouwtrek rondom de voogdij en de terugkerende dromen van Mike. Het moge duidelijk zijn dat uiteindelijk alles bij elkaar zal komen, waarbij het toeval wel een bizar grote rol speelt. Maar is het horrorpubliek hier daadwerkelijk in geïnteresseerd?
Als eenmaal een beetje duidelijk wordt hoe het zit rondom de vier animatronics, die bedoeld zijn om de kijker de stuipen op het lijf te jagen, is het voor de kijker een belediging hoe makkelijk Mike met het verhaal meegaat. Veel uitleg wordt niet gegeven, maar spannend wil het ook niet worden. Het wordt dan een spelletje afstrepen van de vijf nachten die de titel belooft. Tammi maakt ook nog eens de fundamentele fout om in de proloog met een onbekende voorganger van Mike al grotendeels haar kruit te verschieten.
Five Night at Freddy's kent een teleurstellend korte spanningsboog. De spaarzame schrikeffecten worden veelal in de kiem gesmoord, doordat de stilvallende soundtrack ze aankondigt. De diverse belagers worden volop in beeld gebracht, waardoor er weinig meer aan de verbeelding wordt overgelaten. Gaat Tammi dan voor gorigheid? Helaas, ook de expliciete viezigheden blijven de kijker bespaard.
Het absurde uitgangspunt van gigantische mechanische poppen met moordneigingen wordt nergens losgelaten. Tammi weet er bovendien ook weinig komedie uit te halen. Dit alles resulteert in een makke horrorfilm waarbij je lui achterover kunt leunen. De belachelijke verwikkelingen en langdradige dramatische elementen halen alle pit uit deze overwegend saaie horrorfilm. Ook voormalig Scream-boef Matthew Lillard in een belangrijke bijrol verandert daar weinig aan.
