Op de eerste dag van haar laatste jaar van de basisschool blijkt de twaalfjarige Mina een nieuwe schoolgenoot te hebben, die meteen het aanzien van de halve school heeft. Niet zozeer omdat deze Edwin uit de hoofdstad komt, maar vooral omdat hij als hiphopdanser E.D. Win een flinke online aanhang heeft. Ook bij kinderen is populariteit tegenwoordig meetbaar aan de hoeveelheid volgers.
In zijn kielzog is een professionele dansleraar in Mina's woonplaats neergestreken, die rondom de populaire jongen een dansgroep opzet. De als een blok voor Edwin gevallen Mina besluit auditie te doen, waarbij ze voor het gemak maar even vergeet dat ze geen danservaring heeft en als verlegen buitenbeentje ook niet bepaald over het zelfvertrouwen beschikt om zich daarin te bekwamen. Gelukkig heeft ze een behulpzame oma die in een ver verleden professioneel danseres was.
Het Noorse Dancing Queen hanteert een vertrouwde formule, maar is gemaakt met voldoende kennis van zijn vele voorgangers om zich daar niet volledig op blind te staren. Dus wordt het gegeven dat Mina op school niet erg populair is helder uiteengezet maar niet onnodig erin gehamerd. Dat ze niet tot het populairemeidenkliekje behoort is tekenend genoeg voor haar sociale status; daarvoor hoeft ze niet elke vijf minuten door dit drietal te worden gepest of uitgelachen.
Ook mooi is dat de dansleraar het meerdere malen voor Mina opneemt in plaats van de omhooggevallen Edwin te steunen, ook al is hij er in de eerste plaats vanwege hem. Edwin heeft het door zijn populariteit nogal hoog in zijn bol, maar de jongen lijkt nog niet reddeloos verloren. Wanneer hij over de schreef gaat wordt hij netjes teruggefloten, wat zo af en toe ook het beoogde effect heeft.
Mina's interesse om deel te willen uitmaken van het dansteam komt weliswaar voort uit haar bakvisfascinatie voor Edwin, maar eenmaal aan het dansen begonnen lijkt dit toch wel iets meer in haar los te maken. Het een kan prima samengaan met het ander, vooral wanneer ze aan Edwin wordt gekoppeld als zijn danspartner, maar in haar ontwikkeling ligt de focus gelukkig op andere dingen dan het winnen van zijn aandacht.
Interessant is hoe haar uiterlijk daarin wordt betrokken. Want met haar grote bril, bravemeisjeskapsel en wat mollige figuur is Mina namelijk geen schoolvoorbeeld van een stoere, zelfverzekerde danseres. Wanneer ze het roer omgooit en thuiskomt met lenzen en geverfd haar, merkt haar moeder wel erg zelfbewust op dat dit geen Amerikaanse highschoolfilm is waarin een make-over alle problemen oplost. Een ietwat flauwe opmerking aangezien Dancing Queen de overige conventies van dit genre maar al te graag volgt, maar waar thematisch wel goed op doorgepakt wordt door ruim aandacht te schenken aan Mina's groeiende onzekerheid over haar lichaam.
Maar ondanks de serieuze thematiek blijft Dancing Queen een prettig kijkbare film met een gezonde dosis optimisme en een sympathieke hoofdrol van Liv Elvira Kippersund Larsson, die een overtuigende transformatie maakt van schuchter meisje dat nauwelijks durft te dansen tot jongedame die daarmee indruk weet te maken. Zoals wel vaker eindigt de film met een danswedstrijd, maar daar komt gelukkig weinig rivaliteit bij kijken. Meedoen blijkt belangrijker dan winnen. Een oude les, maar een die je als jeugdige kijker maar mooi binnen hebt.
