Regie: Anna Zlokovic | Scenario: Anna Zlokovic | Cast: Hadley Robinson (Hannah), Kausar Mohammed (Esther), Brandon Mychal Smith (Kaelin), Deborah Rennard (Stacy), Emily Hampshire (Claudia), e.a. | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2023

Appendage is een goedkope B-horrorfilm, maar vooral ook een duistere allegorie. Over volwassenen die rondlopen met een onzekerheid die is ontstaan doordat ze als kind een laag zelfvertrouwen aangepraat hebben gekregen, in dit geval specifiek door één van de ouders. Dat is een groter gevaar dan de meeste mensen zich realiseren, er is niet veel nodig om een kind negatief over zichzelf te laten denken en dit levenslang met zich mee te dragen.

Hannah heeft iets te veel stress in haar leven. Ze werkt als modeontwerpster voor een zeer kritische baas, maar wat haar echt onder de huid kruipt zijn de steken onderwater van haar moeder. Op een willekeurige dag begint er plots iets uit haar buik te groeien: een klein monster dat zich voedt op haar negatieve gedachten.

Dat klinkt als een goedkope B-film, en in een bepaald opzicht is Appendage dat ook. De film wordt onder andere als komedie in de markt gezet, maar dat is waarschijnlijk om zichzelf in te dekken: sommige kijkers zullen in het begin in de lach schieten zodra het monstertje verschijnt en begint te praten.

Maar dit is geen komedie. Het is ook niet het type horrorfilm die eng is - dat is ook nooit een verplichting. Dit is het type horrorfilm waarin er iets bovennatuurlijks gebeurt en dan niet iets gezelligs als een ritje over een regenboog op de rug van een eenhoorn. Ondanks het lage budget, is het een goedgemaakte film, met uitzondering van het afgrijselijk goedkope lettertype van de titel en namen. Adequaat in beeld gebracht, niemand in de cast met erbarmelijk slecht acteerwerk (hoewel met enige variatie in talent) en met lekkere elektronische muziek. En vooral een verhaal met inhoud.

Daardoor zijn enkele zwakke punten te vergeven. De boodschap ligt er soms wel iets te dik bovenop. Zoals dat het onlogisch is, dat Hannah bij de eerste tekenen van dat er iets mis is niet stante pede naar de dokter rent, en wat bijzonder sullige dialogen, met name tussen Hannah en haar beste vriendin Esther.

Het monster zelf is, gelukkig en begrijpelijk, niet uit de computer komen rollen maar een fysieke pop die niet misplaatst zou zijn in een foute horrorfilm uit de jaren tachtig. Hoe onzekerder Hannah wordt, hoe groter het monster wordt. Zij die niet bekend zijn met dit type films of hadden gehoopt op een griezelfilm die achter de bank doet duiken van spanning zullen hier niets mee hebben, maar naast dat het goed is uitgevoerd roept het wat nostalgische gevoelens op (vooral voor zij die ooit Basket Case uit 1982 zagen).

In de eerste helft grijpt Appendage nog niet helemaal, en sommige momenten lijken niet echt logisch. Maar langzamerhand vallen bepaalde dingen op hun plek en eist de film de volle aandacht op. Het blijft een film waar weinig geld voor beschikbaar was, dus enkele benodigde scènes die een wat soepeler geheel hadden gemaakt konden oftewel niet gedraaid worden, of er hadden zich niet genoeg mensen met het scenario bemoeid om de schoonheidsfoutjes op te merken.

Dat geeft niet, want het valt niet te missen wat er wél verteld wordt. Emotionele littekens, trauma's, laag zelfvertrouwen en vooral dat stemmetje in ons hoofd dat ons wijsmaakt dat iets niet goed genoeg is. Dit is niks nieuws, maar wel goed uitgevoerd. En eindelijk wordt eens getoond dat een gesloten deur niet zo maar open gebeukt kan worden!

Appendage is te zien bij Disney+.