Van de ruim veertig boeken en verhalen die Agatha Christie schreef over de befaamde besnorde Belgische speurneus Hercule Poirot is Hallowe'en Party uit 1969 een van de laatste. Dit verhaal draait om een jong meisje dat zonder het te beseffen getuige was van een moord, maar voordat ze zich de details kan herinneren wordt ze zelf vermoord. Poirot besluit het mysterie te ontrafelen en linkt zijn onderzoek aan eerdere vermissingen en moorden in de regio.
Voor de derde film waarvoor Kenneth Branagh niet alleen op de regisseursstoel kroop maar ook zijn snor liet staan voor de rol van Poirot, heeft zijn scenarist Michael Green een wel erg vrije bewerking van Christies roman afgeleverd. Hierin is Poirot met pensioen en achter de geraniums gekropen in Venetië, waar hij gek wordt van de smekende Italianen die willen dat hij hun zaakjes oplost. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus zet Poirot al snel zijn speurneus weer in.
Wanneer een bevriende Amerikaanse bestsellerauteur de stad aandoet, weet ze de inspecteur over te halen een seance bij te wonen van de befaamde Joyce Reynolds. Aanleiding voor deze spirituele sessie is de dood van de dochter van een operazangeres en diens verlangen om met haar overleden kroost te communiceren. Poirot is vastberaden om de charlatan Reynolds te ontmaskeren, maar moet zijn strategie bijstellen als ze vermoord wordt.
Vanaf dat moment ontvouwen zich de klassieke en vertrouwde Christie-elementen. De inspecteur draait de deuren van het palazzo op slot, waarna hij de diverse gasten van de seance aan de tand voelt in de hoop de moordenaar te ontmaskeren. Maar waar Branaghs Murder on the Orient Express en Death on the Nile nog klassieke whodunnits waren, zijn er aan zijn derde Poirot-film onmiskenbare horrorelementen toegevoegd. A Haunting in Venice kent zelfs wat milde jumpscares, ook al blijft Poirot te nuchter om echt te geloven dat hij door het hiernamaals de stuipen op het lijf wordt gejaagd.
De schrikmomenten geven de film een wat opgefokt gevoel en leiden af van de dialogen en kleurrijke personages die wat magertjes worden geïntroduceerd. Christie staat doorgaans garant voor 'gezellige' moord met een vergezocht maar creatief plot en een afsluitende akte die onthult hoe de vork precies in de steel zit. Wat betreft sfeer wijkt Branagh af van deze formule, wat onherroepelijk afbreuk doet aan de beleving van de film.
De nazaten van Christie hebben enkele jaren geleden aangegeven dat de plots van haar boeken niet langer heilig zijn en zelfs toegestaan dat er nieuwe boeken mogen verschijnen met Poirot in de hoofdrol. Onder die noemer zou je deze nieuwe verfilming best mogen scharen. De link met het oorspronkelijke bronmateriaal is zo minimaal dat kritiek op de verhaalelementen gerechtvaardigd is. Green schiet soms iets te kort door de bocht en de ontknoping is een voorspelbare.
Hoewel Green wel erg veel aan het verhaal heeft veranderd - niet alleen wat betreft setting en personages, maar ook het bovennatuurlijke tintje - voelt A Haunting in Venice toch aan als een echt Christie-verhaal. Liefhebbers van het genre zullen daardoor weinig tekortkomen. A Haunting In Venice heeft weliswaar een wereldberoemde hoofdpersoon, maar doet toch het meest denken aan de Knives Out-reeks van Rian Johnson, die duidelijk op de leest van Christie is geschoeid. Heerlijk gecompliceerd vermaak met dit keer een iets minder bekende ensemblecast.
