Regie: Tyler Perry | Scenario: Tyler Perry | Cast: Joshua Boone (Bayou), Amira Vann (Hattie Mea), Solea Pfeiffer (Leanne), Austin Scott (Willie Earl), Ryan Eggold (Ira), e.a. | Speelduur: 128 minuten | Jaar: 2022

Wat een heftige vertelling over een racistische moord had kunnen worden, pakt uit als een sfeervol liefdesverhaal waarmee regisseur Tyler Perry zich van een serieuzere kant laat zien dan velen van hem gewend zullen zijn. A Jazzman's Blues schildert een idyllisch Amerika van vroegere tijden met wuivende wilgen, houten huizen en muziek maken in de open lucht op hooibalen. En hier en daar wat racisme.

Dit waargebeurde verhaal draait om Bayou en Leanne, wier liefdesrelatie gedoemd is slecht af te lopen. Dat dat eerder komt door vervelende familieleden dan door racisme maakt de film meer een menselijk drama dan een historisch verhaal. Met een titel als A Jazzman's Blues mag je verwachten dat er wat lekkere jazz in zit. Dit valt ietwat tegen, mede doordat de muziek in de studio werd opgenomen en later aan de scènes is toegevoegd. Daardoor klinkt een swingend bedoeld lied in een bruisende jukejoint veel te opgepoetst en voelt de scène onecht aan, waarmee de vrolijke energie wordt verpest.

Het valt de acteurs niet te verwijten dat de zang duidelijk wordt nagesynchroniseerd, maar het ondermaatse acteerwerk wel. De emoties worden te overdreven uitgevoerd, waardoor de intimiteit mist die voelbaar maakt dat de verliefde Bayou en Leanne niet zonder elkaar kunnen. Wanneer ze huilend en schreeuwend uit elkaar worden gehaald komt de tragiek van het liefdesverhaal dan ook niet echt over. Zeker niet als de kijker wordt afgeleid door de mooie klassieke auto waarin Leanne wordt afgevoerd.

Dat het acteerwerk tegenvalt (enkele uitzonderingen daargelaten), is opvallend genoeg niet storend. De film is cinematografisch sterk genoeg om bij weg te blijven dromen en schetst daarmee een geromantiseerd, sepiakleurig beeld van de zuidelijke Verenigde Staten van de jaren veertig. Het is bijna ongepast hoe mooi er wordt gefilmd, want daardoor zou je haast vergeten dat het verhaal zich afspeelt in een waanzinnig racistische periode.

Het lijkt bijkans de bedoeling, want diverse racistische gebeurtenissen worden slechts licht aangestipt. Zo heeft Leanne een lichte huid en doet ze daarom aan 'passing', het doorgaan voor een blank persoon, wat in die tijd vaak voorkwam. Van de film Passing met Tessa Thompson en Ruth Negga leerden we hoe levensgevaarlijk zoiets is, dus dat hier in A Jazzman's Blues nauwelijks op in wordt gegaan is jammer. Nu weten we niet of de keuze voor passing gemaakt is door Leanne of haar moeder, en of haar arrogantie bij de act hoort of eerder een masker is voor haar verdriet.

Ook andere zaken worden verrassend snel afgehandeld, zoals wanneer Bayou succes boekt als muzikant en hij uitsluitend voor een blank publiek mag zingen, waardoor zijn vrienden hem niet eens kunnen zien optreden. Het einde verlegt zelfs de schuld van de blanke vijand naar een ander, wat dubieus overkomt. Misschien is dit hoe Tyler Perry groen licht kreeg voor zijn productie, door het racisme af te zwakken en de blanke man niet te veel te beledigen. Want hoewel er veel is veranderd sinds de jaren veertig is racisme uiteraard nog steeds actueel. Alleen zonder idyllisch landschap als afleiding.

A Jazzman's Blues is te zien bij Netflix.