Vanaf ergens in de jaren negentig begon het op te vallen dat wanneer Nicolas Cage een wat minder ingetogen personage speelt hij er behoorlijk voor gaat - en vooral dat hij daar als acteur van lijkt te genieten. Logischerwijs kreeg de beste man op den duur de reputatie dat hij een rol helemaal knettergek kan uitvoeren. Een reeks gedwongen rollen in slechte B-films wegens belastingschulden droegen daar flink aan bij. Cage heeft zijn reputatie omarmd, en daar kunnen zijn fans weer van genieten in Sympathy for the Devil.
'The Driver' parkeert zijn auto bij het ziekenhuis waar zijn vrouw aan het bevallen is, maar voordat hij kan uitstappen kruipt een man op de achterbank die een pistool op hem richt en opdraagt weg te rijden. Het is onduidelijk wie 'The Passenger' is, wat hij wil en waar ze naartoe gaan. Maar er is geen twijfel mogelijk dat deze man een missie heeft en alles zal neerknallen wat hem in de weg staat.
Het gaat hier om het type film met een minimale cast en een rechtlijnig wat-zou-er-aan-de-hand-zijn-plot. Dat kan briljant werken of aflopen met een sisser. Sympathy for the Devil neigt naar die tweede. Maar de opbouw ernaartoe en Nicolas Cages waanzin houden de aandacht er wel bij. Hij fungeert ook als een van de hoofdproducenten, dus niemand op de set kon hem temmen.
Het is een werkend contrast met The Driver, een neutrale en stereotiepe alleman - gespeeld door de Zweedse Joel Kinnaman (hoofdrolspeler van de Robocop-remake). Een korte introductie leert ons dat The Driver en zijn vrouw al een zoontje hebben, dat de vorige zwangerschap uitliep op een miskraam en dat ze momenteel aan het bevallen is. Helder, maar een niet bijzonder interessante start.
Dat moet de cinematograaf ook hebben gedacht, want in die eerste paar minuten zitten wel een paar ongewone en aandachttrekkende beelden. Bijvoorbeeld The Drivers auto op de snelweg en in de verte het centrum van Las Vegas, en daarboven enkele bliksemflitsen achter de wolken. Maar het blijkt geen belofte van een uitmuntend gedraaide film te zijn: al gauw wordt alles prima in beeld gebracht, maar niet meer op zo'n uitzonderlijke manier dat het opvalt.
Dus leunt de film alsnog op het verhaal. Het eerste half uur grijpt niet helemaal aan. Driver doet een paar tevergeefse pogingen om te ontkomen aan zijn ontvoering, de mysterieuze Passenger blijft maar dreigen dat Driver zich aan zijn aanwijzingen moet houden. Maar op den duur sluipt het er dan toch in: de nieuwsgierigheid naar wat hier nou precies aan de hand is.
Het pakkendst is een lange sequentie in een wegrestaurant, met name door de ontwikkeling van The Passenger. Deze man is meer dan alleen geschift: hij is gefrustreerd, hij is wanhopig, en er worden eindelijk wat puzzelstukjes uitgedeeld. Andere personages raken gedwongen betrokken bij de situatie en het geheel krijgt een wat bredere emotionele omlijsting.
Deze scènes eindigen met een monoloog waarin The Passenger de hele aap uit de mouw doet. De twee rijden weg van alle elementen die het verhaal interessant maakten, en de bestemming is een brave en makkelijke (en onlogische) conclusie. Niet elke film hoeft een boodschap over te brengen, maar als je je na afloop afvraagt wat nou het nut van Sympathy for the Devil is, schiet er niets te binnen. Gewoon anderhalf uur vermaak.
Dat is inclusief aftiteling, wat een pluspunt is. Elke extra minuut in die auto met The Driver en The Passenger zou overbodig zijn. Voor fans van het geschmier van Nicolas Cage is dit goud. Hij doet niets wat hij nooit eerder heeft gedaan, maar het is te over de top om niet vermakelijk te zijn.
