Een acteur in een film moet een simpele scène, waarin hij een trap afloopt, vier keer opnieuw doen, omdat de regisseur vindt dat hij steeds net niet op de juiste manier de trap afgaat. Zo introduceert Passages zijn hoofdpersoon Tomas, de desbetreffende regisseur. Al snel blijkt dat hij net zo obsessief en manipulatief omgaat met zijn romantische partners.
Passages draait om een driehoeksverhouding tussen Tomas, zijn man Martin en Agathe, een vrouw die Tomas ontmoet tijdens een feest. Na afloop gaat Tomas met Agathe naar bed en ontdekt hoe het is om met een vrouw te zijn. Tomas wordt verliefd op Agathe en verlaat Martin. Als Martin een nieuwe vriend krijgt, zorgt de obsessieve kant van Tomas ervoor dat hij Martin weer voor zich probeert te winnen.
De film biedt een verfrissende kijk op driehoeksverhoudingen en hoe vernietigend die kunnen zijn, in plaats van romantisch zoals andere films en series vaak willen doen geloven. De giftige en gecompliceerde relaties maken de film interessant en verstikkend. Veel media durven homoseksuele relaties alleen maar rooskleurig neer te zetten. Het is dan ook positief om een wat genuanceerdere versie van een homoseksuele relatie te zien, die een realistischer beeld schetst van hoe ingewikkeld de liefde kan zijn. Het draait eens een keer niet om schattige ontmoetingen en ze leven nog lang en gelukkig.
De driehoeksverhouding tussen de hoofdpersonen wordt vooral fysiek verbeeld. De afstand tussen de lichamen van de acteurs spreekt boekdelen. Tussen Agathe en Tomas hangt een zwoele lucht van verleiding als ze millimeters van elkaar verwijderd zijn, terwijl de afstand tussen Tomas en Martin juist spreekt van een relatie die op de klippen ligt. Hieruit blijkt het knappe fysieke acteerwerk van de acteurs die veel meer vertellen met hun lichaam dan met dialoog.
Dat Tomas de hoofdpersoon is, komt ook op deze manier naar voren. Zijn lichaam is vaak aanwezig in het midden van het beeld en verhult daardoor de lichamen van Agathe en Tomas. Tijdens een ruzie zien we alleen de rug van Tomas en niet Martins gezicht daarachter. Het is een interessante en originele manier die Ira Sachs als regisseur gebruikt om zo de verschillende fases van de driehoeksverhouding duidelijk te maken.
Het is opmerkelijk hoe Franz Rogowski Tomas in scènes sympathiek kan neerzetten, ook al is hij een verwoester van relaties. Zijn puppyogen geven een inkijk in hoe verdwaald Tomas zich voelt, maar ook hoe hij niet door heeft wat hij andere mensen aandoet.
Ben Whishaw en Adèle Exarchopoulos zijn overtuigend als de geliefdes die alleen en verwoest achterblijven nadat de storm van Tomas door hun leven is geraasd. Whishaw is vooral voortreffelijk doordat hij Martin speelt als een vulkaan die op uitbarsten staat. Zijn gezicht weet hij in plooi te houden terwijl overduidelijk is dat van binnen een vloedgolf aan gevoelens kolkt die hij probeert te onderdrukken.
Helaas komt het nooit tot een uitbarsting. De spanning tussen de hoofdpersonen blijft groeien en Tomas komt met steeds verschrikkelijker dingen weg. De verwachting van een flinke confrontatie blijft echter uit. Dat past misschien bij een realistische kijk op giftige relaties, maar de film is daardoor niet bevredigend.
Het helpt ook niet dat je de personages nooit echt goed leert kennen. Vooral Tomas blijft een mysterie. Je komt nooit echt te weten wat zijn motivatie is achter de dingen die hij doet en waarom hij zich zo obsessief gedraagt. Ondanks het zeer goede acteerwerk stelt de film als karakterstudie teleur.
