Het is soms best prettig om kort voor de onthulling al door te hebben wat er aan de hand blijkt te zijn. Komt dat besef al helemaal in het begin van de film, dan resteert een vermoeiende zit; als alles draait om die ene wending is het alleen nog maar afwachten tot de film of serie het weggeeft. In The Swearing Jar speelt ook iets, maar het is onduidelijk of de makers nou willen dat we het al doorhebben of niet. Dat voelt niet lekker.
Carey vertelt haar man Simon dat ze zwanger is, waarop deze helemaal door het dak gaat van blijdschap. Maar kort daarna begint hij gedrag te vertonen dat erop wijst dat hij misschien toch niet helemaal vrolijk wordt van het vooruitzicht. Carey confronteert hem er meermaals mee, maar krijgt nooit een duidelijk antwoord. Carey ontmoet ook Owen, een medewerker in een boekenwinkel die zijn hart op zijn mouw draagt. Ze worstelt met het feit dat ze gevoelens voor hem begint te krijgen.
Hoe meer films en series een mens heeft gezien, hoe sneller die de puzzelstukjes aan elkaar kan leggen om het plaatje al te zien voordat de makers het tonen. Dat maakt de kijkervaring niet bepaald spannend. Dat probleem heeft The Swearing Jar ook. Veel kijkers zullen al gauw begrijpen hoe de vork in de steel zit. Vervolgens komen er momenten die verdomd veel op misleiding lijken. Dus is het nou wel of níet de bedoeling dat we al weten hoe het zit? Zit de spanning echt in de vraag wat er toch in 's hemelsnaam aan de hand is met Careys man?
Dan wordt het dus kijken naar Carey, haar leren kennen en zien hoe ze omgaat met haar situatie. Soms is het makkelijk om in haar schoenen te staan, soms niet; Carey is bij vlagen het type vrouw dat drama creëert en boos zal worden ongeacht het antwoord. Tijdens de film zal ze een paar liedjes zingen vanaf een klein podium. Alles komt dan even stil te liggen, die nummers krijgen alle ruimte. En dat had niet gehoeven. Het zijn geen vervelende liedjes, het ook geen briljante composities. The Swearing Jar is een boek waar een toneelstuk van is gemaakt, en daar zijn muzikale nummers aan toegevoegd. Wat te zien is in de bioscoop is dus meer de verfilming van het toneelstuk. De interludes dragen minimaal een kwartier bij aan de lengte, en dat had best iets korter mogen zijn.
Wanneer de makers de aap uit de mouw laten is het nog niet voorbij. Het luidt slechts de laatste akte in, dus we zijn nog een half uur getuige van hoe Carey het issue afsluit dat al die tijd al bekend was. Het zal ook wat vragen oproepen, maar vooral: waarom? Waarom heeft Simon gedaan wat hij heeft gedaan? Het slaat werkelijk nergens op, het is puur zo verzonnen voor dramatisch effect.
Dat klinkt wellicht verschrikkelijk, maar dat is het nou ook weer niet. Veel speelt zich af in hun huis, wat bedraagt aan de intimiteit die we hebben met Carey en Simon. Niemand van de cast verprutst het met slecht spel. Ook leuk om Kathleen Turner weer eens te zien, alhoewel haar overwonnen alcoholisme hoorbaar blijft in haar articulatie.
Geen mysterie is wat voor soort verhaal The Swearing Jar probeert te zijn: een tranentrekker. De middelen worden daarvoor uit de kast getrokken, zoals een stelletje dat ontzettend gelukkig is en kostelijk met elkaar kan lachen, vrijpartijen en ruzies, vertrouwdheid en onzekerheden. De uitvoering vermijdt clichés, maar er zit te weinig kracht achter om het hart te bereiken.
