Ida lijkt al maanden van de aardbodem verdwenen. Haar vader Porath vermoedt dat schoonzoon Sander er iets mee te maken heeft en besluit het heft in eigen handen te nemen. Een reeks ondervragingen in een verlaten appartement gevuld met spiegels, afgedekte meubelstukken en een camcorder moet uitsluitsel geven over het lot van zijn dochter. Copenhagen Does Not Exist is een ingetogen en ijzig passiestuk over de betekenis van woorden en het leven zelf. En erg Scandinavisch.
Het kruisverhoor tussen schoonvader en -zoon lijkt geschreven voor het toneel, ware het niet dat regisseur Martin Skovbjerg veelvuldig gebruikmaakt van flashbacks. Aan de hand van dromerige flarden uit het leven van Sander en Ida schetst hij het beeld van twee geliefden die haast verdrinken in elkaars aanwezigheid en de samenleving langzaam de rug toekeren. Sanders herinneringen worden steeds destructiever van aard, tot het punt dat wat hij Porath vertelt niet langer overeenkomt met de verontrustende beelden die we te zien krijgen.
De frictie die zo ontstaat maakt dat een uitbarsting van Porath of Sander nooit ver weg lijkt, maar Skovbjerg laat het geen enkele keer zover komen. Een continue hoffelijkheid typeert de film, wat knap bijdraagt aan het unheimische gevoel. Met name Zlatko Buric, vers van zijn zwartkomische rol als Russische oligarch in Triangle of Sadness, overtuigt hier als gebroken vader op een wanhopige missie om het mysterie achter zijn vermiste dochter te ontrafelen.
Jonas Holst Schmidt weet op invoelbare wijze gestalte te geven aan de hopeloos verliefde Sander, maar het is frustrerend hoe weinig achtergrond zijn personage krijgt. Hij werkt niet, heeft geen vrienden of familie en er lijkt geen tijd te bestaan voor zijn leven met Ida. Het maakt zijn keuzes later in de film moeilijk te begrijpen. Ook Ida's aantrekkingskracht tot Sander is op basis van het getoonde weinig geloofwaardig.
Een duistere waarheid knaagt aan de film. Sander en Ida dansen om elkaar heen en komen steeds dichter bij de rand van de afgrond. Ida's felrode kleding en een mysterieuze voice-over waarmee ze zich meermaals tot Sander richt maken de constante dreiging goed voelbaar. De melancholische soundtrack en het uitgesproken kleurpalet hinten op een sluimerende tragedie. Meermaals zien we Sander en Ida slechts vanaf de rug, waardoor de kijker beperkt toegang krijgt tot de existentiële crisis die zich ontvouwt.
Mondjesmaat geeft Skovbjerg aanwijzingen om het enigma Ida te ontcijferen. Een eetstoornis en het verlies van haar moeder zijn enkele aanknopingspunten die moeten voorbereiden op de poëtische ontknoping, die tegelijkertijd wreed en onzorgvuldig aanvoelt. Skovbjerg zet met zijn film, en met name de manier waarop zijn personages ieder woord zorgvuldig wegen, zeker aan tot denken, maar de uitkomst is mogelijk leger dan de bedoeling was van deze verder artistieke film.
