Insidious, in 2010 bedacht door de moderne horroriconen James Wan en Leigh Whannell, is inmiddels toe aan zijn vijfde hoofdstuk. Insidious: The Red Door slaat de prequels Chapter 3 en The Last Key over en pikt de draad op vanaf Insidious: Chapter 2. Met andere woorden, deel vijf is eigenlijk deel drie, en maakt daarmee een trilogie compleet.
De familie Lambert, in deel één en twee het slachtoffer van demonen uit een andere dimensie (het zogenaamde Verder), hoopt de ellende voor eens en altijd achter zich te laten. Via een hypnosesessie proberen ze de gebeurtenissen uit hun herinneringen te bannen. Negen jaar later loopt vader Josh rond met een, zoals hij het noemt, "mistige kop", en is hij gescheiden van Renai. Dalton, die in het eerste deel in coma lag en zo toegang kreeg tot het Verder, is nu een gepassioneerd tekenaar die op school zijn illustratiekunsten verder wil ontwikkelen.
Als de docent hem vriendelijk doch dringend dwingt om te tekenen vanuit zijn diepste en duisterste zielenroerselen schetst hij demonische figuren. En die blijven niet op papier. Is Dalton aan het hallucineren? Of heeft dit alles te maken met het Verder? Is de deur naar dit universum opnieuw geopend? En welke herinnering proberen hij en Josh zo krampachtig te onderdrukken?
Ditmaal stond hoofdrolspeler Patrick Wilson regieaanwijzingen te geven, maar toch ademt deze horrorfilm het typische sfeertje waar Whannell en Wan zich in gespecialiseerd hebben. Het is het soort gegriezel dat in je nek hijgt. Denk aan vage verschijningen in het hoekje van het beeld. Krassende muziek die de onderliggende gekte verklanken. Of gekleurde belichting, misteffecten en onsmakelijke make-up.
Wilson weet het verhaal aanhoudend onder druk te zetten. Je weet dat er iets gaat komen, dat een paranormaal wezen klaar staat om aan te vallen. De vraag is alleen, wanneer? Er zijn gegarandeerd schrikeffecten die behoorlijk op je afkomen. De scène met de MRI is wat dat betreft een pareltje. Op die momenten is deze beklemmende en sfeervolle horrorfilm op zijn best.
Whannell en medeschrijver Scott Teems hebben zich ook geconcentreerd op de personages en hun onderliggende relaties. Dalton is bang in het donker (vrij logisch, gezien de traumatische ervaringen) en Josh probeert de band met zijn zoon weer op te pakken. Door de dunne personagepsychologie weet het drama niet altijd te overtuigen. De vage regels van het Verder en de dubieuze hypnose (is het echt zo simpel je geheugen te laten wissen?) zijn evenmin overtuigend. Toch is het bewonderenswaardig dat Whannell en Teems in elk geval proberen er meer van te maken dan een pure horrorfilm.
Het broze drama terzijde is Insidious: The Red Door een bezwerende horrorfilm geworden. Het slot suggereert dat Whannell en Wan nog genoeg ideeën hebben om hun universum verder te laten groeien.
