Het komt wel eens voor dat een acteur te zien is in meerdere films die op dat moment in de bioscoop draaien. Vanwege het bescheiden filmaanbod uit Frankrijk is dat voor Franse acteurs extra bijzonder, maar Laure Calamy presteert het. Na L'Origine du Mal is ze nu ook te bewonderen in Les Cyclades. Welke je ook ziet: ze is in beide fenomenaal, dus kijk ze vooral allebei.
Blandines zoon is zijn negatieve, deprimerende moeder helemaal zat. Na meerdere mislukte pogingen om haar meer uit zichzelf te laten halen, zoekt hij een jeugdvriendin van haar op, en stuurt ze samen naar Griekenland. De vriendin, Magalie, kan onmogelijk meer tegenovergesteld zijn: vrolijk, levendig, op zoek naar avontuur maar wel werkloos en platzak. Magalie amuseert zich wel op deze vakantie, maar Blandine kan dit niet overleven zonder haar persoonlijkheid aan te passen.
En dat is maar goed ook, want Blandine is iemand die de kijker motiveert de bioscoopzaal te verlaten als ze niet snel genoeg wat verbetering laat zien. Op haar zoon na zeikt ze letterlijk alles en iedereen af, zonder dat iemand haar duidelijk maakt dat haar leven enige waarde heeft. Het was niet eens nodig geweest om haar een saai kapsel te geven en geen make-up; het personage is geschreven als tergend zuur en Olivia Côte brengt dit prima over.
Des te groter is de impact wanneer Magalie ten tonele verschijnt. Men is altijd erg onder de indruk van acteurs die hartverscheurende emoties kunnen opwekken, maar vreugde is veel moeilijker om zo te veinzen dat het echt lijkt. Vandaar dat lachen meestal nep klinkt. Laure Calamy laat echter een onvervalst zonnetje schijnen.
Ze is niet eens een personage met wie je bevriend wil zijn. Dit is zo'n type dat niet stil kan zitten, niet kan omgaan met geld, van haar leven een puinhoop maakt, maar eeuwig mooi weer speelt. Ze is altijd vrolijk en staat overal voor open. Calamy brengt Magalies innerlijke energie vol overtuiging tot leven.
Het avontuur dat volgt is enigszins voorspelbaar: dingen gaan mis. De bedoeling is dat ze naar Amorgos gaan, want daar is Le Grand Bleu opgenomen - een film waar ze beiden als kind fan van waren en de soundtrack van grijs draaiden. Maar ze missen diverse malen letterlijk de boot. Een keer zelfs zo flauw door in slaap te vallen op de veerpont; eigenlijk past dit niet bij Blandines karakter.
Een film over vrouwen die naar Griekenland reizen omdat ze er ooit zo'n mooie film over hebben gezien, mag er wel wat fijne plaatjes van tonen. Les Cyclades doet dat ook wel, maar veel is het niet. Het onophoudelijke gemauw van Blandine maakt het nog erger. Gemiddeld genomen zit de camera dichter op de twee dames dan nodig was geweest. Beiden zijn erg aanwezig. Wat visuele ademruimte was welkom geweest, vooral wanneer het de zonnige Cycladen betreft.
Ook Kristin Scott Thomas (The English Patient, Four Weddings and a Funeral) krijgt een grote vermelding, maar zij verschijnt pas halverwege. Ze spreekt vloeiend Frans, wat haar mild Britse accent extra amusant maakt om naar te luisteren omdat haar personage uit Engeland komt. Ze speelt gelukkig een belangrijke rol, dus het is geen kort onnodig optreden van een grote naam om meer publiek te trekken.
Van het voorspelbare plot moet Les Cyclades het niet hebben. Het afwachten tot Blandine haar muur afbreekt is best spannend, maar met name het sterke acteerwerk van alle dames houdt de aandacht erbij. Ook niet verkeerd is dat het eens niet om mannen draait, maar om twee vrouwen die in een ver verleden onafscheidelijk waren totdat ze alsnog uit elkaar groeiden. Een keer geen vent als middelpunt mag best.
