Donna Summer, Gladys Knight, The Isley Brothers en The Village People zijn bekende namen, maar Neil Bogart doet waarschijnlijk bij minder mensen een belletje rinkelen. Toch is juist aan deze man het succes van genoemde muziekiconen te danken. Geregisseerd door de zoon van de gedreven muziekproducent, vertelt Spinning Gold hoe Bogart het meest succesvolle, onafhankelijke platenlabel aller tijden oprichtte. Hedendaagse popsterren zoals Jason Derulo en Tayla Parx treden op als de sterren van weleer die Bogart via zijn Casablanca Records naar het grote publiek bracht. Dit zal echter geen compensatie bieden voor het weinig bevredigende plot.
De oprichting van Casablanca Records komt niet zonder obstakels. Nadat hij goed succes heeft behaald met Ronald Isley, resulteert de ambitieuze houding van de jonge platenlabelhouder in een aantal missers. Hij zet alles op alles om onontdekte artiesten, waaronder KISS, naar de massa te brengen, maar hij slaagt er niet in voldoende opbrengst binnen te halen. Terwijl de vastberaden producent blijft gokken met wat mogelijk een hit kan worden, hopen de schulden op en komt ook zijn persoonlijke leven eronder te lijden. Toch weet hij zeker dat de glorie binnen handbereik is.
Spinning Gold gaat de mist in met de focus van het verhaal. De carrièrestappen van Bogart staat zo centraal dat de eerste helft van de film vooral een opsomming van feiten is. De personages en hun drijfveren krijgen veel te weinig aandacht. Er gebeurt simpelweg te weinig verrassends om een speelduur van honderddertig minuten te rechtvaardigen.
In de tweede helft is er meer aandacht voor de persoonlijke ontwikkeling van de excentrieke labelhouder. Hij worstelt met zijn liefdesleven en zijn cliënten verliezen hun vertrouwen in hem. Toch krijgt de film maar weinig grip op het personage. De knelpunten in Bogarts privéleven staan vooral in het teken van de invloed die ze op zijn carrièreontwikkeling hebben. Een grondige verkenning van zijn zielenstrijd ontbreekt. Het wekt de indruk dat wat beknopte feiten over zijn leven bij elkaar zijn geschraapt om het plot vorm te geven.
Al deze tekortkomingen hadden goed gemaakt kunnen worden met een muzikaal spektakel. Het teruggrijpen naar oude popidolen via hedendaagse sterren klinkt als een traktatie voor elke muziekliefhebber. Toch pakt het teleurstellend uit. De muzikale opvoeringen fungeren eerder als supplement dan als middelpunt. De nadruk ligt op de rol die de nummers binnen het verhaal spelen. De optredens van de geliefde muzikanten komen dan ook maar kort aan bod. De muziek krijgt hierdoor niet het welverdiende podium. De film niet de gewenste boost.
