Regie: Michihito Fujii | Scenario: Yoshikazu Okada, Mako Watanabe | Cast: Nana Komatsu (Matsuri Takabayashi), Kentaro Sakaguchi (Kazuto Manabe), Yuki Yamada (Takeru Tomita), Nao Honda (Sanae Fujisake), Lily Franky (Kajiwara), e.a. | Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2022

Matsuri heeft een ongeneeslijke ziekte en krijgt van de dokters nog zo'n tien jaar te leven. De eerste keer dat ze opgenomen is in het ziekenhuis, krijgt ze van een vrouw die ook ongeneeslijk ziek is een camera met de boodschap om haar leven tot het uiterste te leven. Matsuri besluit dat te doen, maar ook dat een relatie daar niet bij past. Als ze Kazuto tegenkomt en hij een zelfmoordpoging doet, komen de twee in gesprek met elkaar en ontstaat er een band.

The Last 10 Years is zo melodramatisch als van een Japanse film over een stervende vrouw valt te verwachten. Hoewel het niet zo dik is aangezet als veel soortgelijke Amerikaanse boekverfilmingen, speelt deze film in op de gevoelens zonder daar onbewandelde paden mee in te slaan. Van montages die maanden van het leven van de personages samenvatten en moeten laten zien hoe ze bijvoorbeeld hun leven omgooien of gelukkig met elkaar zijn, tot een plotselinge windvlaag die de bloesemblaadjes van de bomen waait om te benadrukken dat er een bijzondere connectie tussen personages is: het is niets nieuws onder de zon.

Niet elke film hoeft baanbrekend te zijn, maar alleen tranentrekken is niet genoeg. Emotionele gesprekken, uitspraken die om in te lijsten zijn, alles is gepolijst en veilig. Actrice Nana Komatsu weet echter zelfs in dit middelmatige verhaal alle aandacht naar zich toe te trekken. Hoewel The Last 10 Years er niet in slaagt om bijvoorbeeld de betekenis van het filmen van dingen (met die camera) over te brengen, vangt Komatsu met haar expressiviteit wel de wisselende emoties van Matsuri prachtig. Haar uitbarstingen zijn geloofwaardig, evenals haar stillere tranen.

Als morele les over dat je iets van het leven moet maken, slaagt The Last 10 Years redelijk, maar wel door veel open deuren in te trappen. Meer diepgang dan citaten voor Instagram zijn bij de personages niet direct te vinden. Er zijn af en toe wel mooie momenten en soms werkt het melodrama toch wel goed op de traanklieren, maar dat is niet omdat het verhaal uniek is.

Dat dit drama zo duidelijk past binnen narratieve conventies rond verhalen over stervende personen, is jammer. The Last 10 Years is gebaseerd op de memoires van Kosaka Ruka, die zelf overleed aan de ziekte waaraan ook het hoofdpersonage lijdt. Die oprechte authenticiteit komt dus helaas niet honderd procent over in The Last 10 Years.

The Last Ten Years is te zien bij HBO Max.